1 Mart 2018 Perşembe

Mart ayı şerefine

Eski fotoğraflara bakıyorum da ne çok yol kat etmişiz meğer. Ama insan içindeyken pek anlamıyor. Şöyle bir durup bakınca, özellikle de geceleri, zamanın nasıl da hızla aktığını daha iyi idrak ediyorum. 

Uzun bir zaman aradan sonra yeniden merhaba size;
Yokluğumu fark etmeyenler de var elbette ve beni özlemle bekleyenler de. Teşekkürler herkese. Bir iki arkadaşım hadi artık nerelerdesin deyince yazmak için vakit kollar olmuştum. Uzun süredir açmadığım bilgisayarım biraz nazlanmış olsa da yazmak için oturmayı başardım. Valla ne yalan söyleyeyim bir anda yalpaladım. Klavyede tuşların yerlerini bile unutmuşum. Üzerine günün yorgunluğu da gelince hala sersem gibiyim. Sanki yazacaklarım kocaman bir yalanmış gibi geliyor şu anda, aklımda ne varsa uçup gittiler. 

Neyse bodoslama dalayım ben konuya en iyisi:) Annelik pek zor zanaatmiş. Bilmem ki ben mi acaba zorlaştırıyorum kendi kendime diyorum ama bazen kendimi yollara vurasım geliyor, bazen de oğlanı içime sokup sarıp dürüm yapıp yiyesim var öyle diyeyim. Zaten eminim şu an bunu okuyan anneler ah ah diyorlardır biz de öyleydik ilk zamanlar, sonra geçiyor. Bana kalırsa geçecek olan tek şey yıllar. Endişeler, kaygılar, telaşlar, stresler hiç geçmiyor bence. Bir kere bir çocuk dünyaya getirdin mi anında yükleniyorsun tüm tasaları benliğine. Güzel şey hoş şey elbette ki ama gerçekten bu denli zor olduğunu hiç düşünememişim. Meğer etrafımdaki diğer bıt bıt ettiğim anneler ne kadar da güç dolularmış. 

Lohusalık denen çılgınlık halini ve emzirme olayını atlattıktan sonra bir nebze rahatladım ama bazen hala lohusamıyım acaba diye de düşünmüyor değilim. İçimden başka bir kadın çıktı adeta. Tabi bunlar hep yorgunluktan biliyorum ama bu yorgunluğun hiç bitmeyeceğini de biliyorum. Sanırım bendeki sorun hala daha çocuklu bir hayatı kabul edememiş olmam. Şu anki halimize devamlı şükrediyor olmanın dışında eskiyi çok özlüyorum. Eskinin de kara kaşını kara gözünü değil, o rahatlığını, rehavetini, sakinliğini özlüyorum. Çocuğumuzu alıp bebecik olduğu zamanlardan beri fellik fellik gezebiliyor da olsak hep üzerimde bir ay ay durumu hissediyorum. Devamlı düşünecek bir şeyler çıkıyor ve bu hal beni yoran. Canım tosbağamın büyümesini görmek süper eğlenceli. Artık daha iyi anlaşıyor olmak, oyunlar oynayabilmek muhteşem. Ama ben yine doymuyor ah bir boya yapabilsek, ah bir dillense de acıktım susadım dese falan diye dertleniyorum. O zaman geldiğinde de başka şeyler çıkacak biliyorum. Bu böyle süregelen bir halmiş demek ki. Bu hal aslında bundan sonraki yaşam yolumuz. Sağlık oldukça biliyorum her bir şeylerin zor da olsa üstesinden geliyor insan bunun farkındayım neyse ki. 

Bahara da az kaldı diye diye uyanıyorum sabahları. Ama çoğu zaman çılgınca uyumak, kalkıp aylaklık yapmak, kahve içmek, dolaşmak, yazmak, hunharca film izlemek, boya yapmak, okumak ve geceyi bar da kapatmak istemiyor da değilim. Bunu sanırım hep isteyeceğim. Aynı sigarayı bırakıp da aklından çıkartamamak gibi. 

Bugün için iyi bile yazdım valla. Ama aklım oğlanda, ya uyanırsa, şarjın kablosuna takılmadan nasıl koşarımın derdindeyim. 

Şimdilik bu kadarla kalsın. Malum sabah mesaimiz başlıyor. Yine yazmaya gayret ederim. Blog arkadaşlarıma beni dürttükleri için sonsuz teşekkürler. 



 Oğlan 1 yaşında artık. Her koşulda da 'Tan kaç yaşında' deyince eliyle 1 yapmayı da ihmal etmeyiz bilginize!


9 yorum:

  1. Çok tatlişko olmuş maşallah, güzel günlerini göresiniz sağlıkla. Özlemiştik gerçekten, iyi oldu bu yazı. Aileden biri gibi oluyor zamanla bloggerler, görmeyince eksiklik hissediyor insan. Fırsat buldukça geçin artık klavye başına. Sevgiler...

    YanıtlaSil
  2. Tuğbacım vakit buldukça birkaç satır bile olsa yaz ne güzel geldi özlemişim yazılarını okumayı, Annelik zor katılıyorum annelikte pratiği artırdıkça ve o amansız geçen zaman zorlukların üstesinden gelmeyi öğretiyor tecrübeye bak sen nasıl da konuşuyor :) ama tesbitin çok doğru endişeler ve kaygılar o minik bebeler kaç yaşına gelirse gelsin bitmeyecek. Ben yalnız büyüttüm hani vardırya aile büyükleri gözün kapalı çocuğunu emanet edebileceğin kişiler onlar yoklardı bizde ama olan ve çocuğunu bırakıp kendine vakit ayırabilenler birtakım bunaldığımız durumların üstesinden daha kolay geldiler, özledikleri şeyleri yapıp çok da özlem çekmediler,çünkü bu gerçekten ihtiyaç, bu ihtiyaç giderilirse herşey daha kolay olacaktır gibi geliyor naçizane fikrim. Tan'ı ve seni çok öpüyorum Tuğbacım sevgilerimle... :)

    YanıtlaSil
  3. Çok özledik seni Tuğba, ne iyi yaptın geldin . Bundan sonra daha sık gelirsin umarım. herşey dediğin gibi olacak Tuğba, ne diyeyim . çocuktan önce ve çocuktan sonra diye bir şey var bu hayatta. yoksa çocuksuz evlilikler çok konforlu. hep büyümesini senden bağımsız olmasını istiyorsun doğal olarak ama büyüse de farklı zorluklar bindiriyor omuzlarımıza. bak bizim 14 yıl oldu ama inanmayacaksın geçen gece oturdum ağladım. mesele ergen sorunları. sonra da farkettim ki o bebeklik , çocukluk yılları elimizden akıp gitmiş. öff sen beni dinleme bu konuda hep karamsarım.ama fırsat buldukça yaz, hem sana da iyi gelecektir.

    YanıtlaSil
  4. Ah Tuğbacım, hoşgeldin.
    Sen olmayınca buraları ıssız, biliyor musun? Yazdığın her kelamda bir hoşluk buluyorum ben, bilesin. Hatta önceleri yazdığın her bir cümle beni tetikler, yazma aşkıyla doldururdu. Annelik ite deyip geçmek lazım ama geçilmiyor elbette. Ben zaten hiçbir şeyi boş geçemedim. Sen de benim gibisin. Çok düşünüyorsun. Öğrenilmesi gereken ilk şey bu aslında: Bir şeyi çok düşünmemeyi öğrenmek. Bu da böyle bir zamanmış deyip kabullenmek ve yoluna bakmak.
    Sana bir itirafta bulunayım bak. Kuzey şimdi 13'ünü bitirmek üzere; mayısta 14. Geçen hafta sonu ödevlerdi, sorumluluklardı falan diye didişirken (Play station oynamak istiyor devamlı) bana, hayatımı mahvettin benim dedi. Selçuk da yok evde. Oturdum ağladım vallahi. Eminim o da söylediğine üzülmüştür ve benim de kimsenin hayatını mahvettiğim falan yok ama duymasaydım bu cümleyi çok, çok daha iyi olurdu. Demem o ki keyfini çıkar. Annelik zor zanaat, olduğu kadar. Sen benim arkadaşım ol iyisi mi? :)
    öperim çok.

    YanıtlaSil
  5. Hoşgeldiiiin :) Ve de iyi ki doğdun minik adam, nice güzel yıllarınız olsun birlikte, mutlu sağlıklı büyütün :)
    Bu arada 1-1,5 yaş arası insanın kendi hayatını, eşiyle ilişkisini falan geri kazandığı zaman oluyor, daha öncesi uzmanlık işi bence :D Endişelenme yani, hepsi sırada bekliyor.. sevgiler.

    YanıtlaSil
  6. Seni özlemez miyiz Tuğbacım? İyi ki yazdın. Hem hasret gidermiş olduk, hem de bu yazılar daha sonra dönüp okuyunca keyif verecekler sana:) O pamuk oğlunu ve seni bol bol öperim. IG'e de fotoğraf bekliyorum ben açıkçası:)

    YanıtlaSil
  7. Dedesinin tospikcanı iyiki bizimlesin. Seni çok seviyoruz..👶💕🤗

    YanıtlaSil
  8. Keşke yazmaya devam etsen Tuğba`cım. Sevgiler...

    YanıtlaSil

Yorumlarınız ve paylaşımınız için teşekkürler. Mutlu kalın:)