Sanırım blog yazısı yazarken en çok zorlandığım şeylerin başında, yazıların başlıkları geliyor. Köşe yazılarımın ve diğer yazılarımın başlıklarında da aynı sıkıntıyı yaşıyorum. Anlatmaya çalıştıklarımı yeterince iyi ifade edemiyorlar diye düşünüyorum devamlı. Bugün de öyle bir gün işte!
Yeniden bir ayak uydurma, ait hissetme, bağlanmaya çabalama evresindeyim. Seneler geçtikçe bu işin kolay olacağını sananlar olabilir, ben de öyle sanıyordum. Anladım ki her gidiş sonrası buraya dönüş zor bir oyunda level atlamak gibi eziyet veriyor insana.
Söz konusu mevsim yaz olunca hele, şu an yaşadığım iç sıkıntısını ancak çok sevdiğim yazar Sabahattin Ali anlatabilirdi herhalde, tüm ince detaylarıyla.
Öncelikle yaz denildiğinde aklıma ilk gelen yer Kefken'dir. Belki şu yaşıma kadar gitmediğim yaz sayısı bir elimin parmakları kadar bile yoktur. Bu sene onlardan biriydi işte. Karadenizin serin sularına kendimi bırakmadığımda afallıyorum, ruhum delicesine kokusunu, dokusunu ve içimde yaşattığı o sonsuzluk hissini özlüyor. Kefkensiz bir yaza yaz demem ben!
Aslında bu iznimizin bu denli yoğun olacağını biliyorduk elbette. Yine de yaşananla hayal edilen hep farklı oluyor. Belki de bu denli koyacağını düşünmemiştim. Hem İzmit'i, memleketimi hem de çocukluğumun yegane temsiline gidemeyişim beni epey üzdü. Böyle bir anlamsız ve boş sanki günler. Bir de bu denli km'lerce uzaklıkta oluş zor geliyor. İzmir'de olsam atlar giderdim bir hafta en kötüsü. Türkiye'nin neresi olursa olsun mesafeler kıtalar arasında olduğu gibi zor aşılmıyor artık.
Fırından yeni alınmış ekmekten bahsederim yazılarımda buradayken genelde. Bir defa Çeşme'de yemek kısmet oldu bu sefer. Tabi sonuna kadar bitirmek isterdi gönül ama misafirlikte olduğumuzdan sadece ucundan kopartabildim. Şu görüntü bile içimi gıcıklıyor şu anda, uzanıp kapmak istiyorum kese kağıdının içindeki o sıcacık ekmeği.
Denizin mavisi, o açıklığı, koyuluğu ve yükseltilerin görüntüsü, tanrım ne şahane! Bu renklere, doğaya aşık olmamak mümkün mü? Burası çeşme ılıca plajı. O gün arkadaşlarla çeşme marina'da kahvaltı yapmıştık. Sonra plaj arayışlarına başladık ve çiftlikköy diye bir yere gittik. Ahh keşke ılıca plajına gireymişiz :) Deniz öyle soğuktu ki... Bence sıcaklık ve temizlik bakımından en güzel deniz Bodrum'da. Bizim evimizin olduğu Akçabük koyunun üzerine tanımıyorum. Bildiğin cennet. Geçen sene harika bir tatil geçirmiştik. Bu sene tatil'in t sine bile yaklaşamadık. Ama hep güzel bir nedenden ötürüydü tüm bunlar diye düşünüp kendimi avutuyorum. Halihazırda, eksikleri de olsa oturabileceğimiz bir evimiz var artık!
Bir de çoğu zaman düşünüyorum bu güzelim doğa olmasa ne olurdu. Şu renklerin güzelliğine nasıl hayran olmaz insan? Şimdilerde hep bahçeme dikmek istediğim begonvilleri, ağaçları düşlüyorum. Hayal etmek ruhumu besliyor. Belki fazlaca hayal kuruyorum ama mutluyum! Ahh şu sıcaklar da bu denli kavurmasa şahane olurdu!
Bünyeyi tatil moduna ayarladı mı insan fabrika ayarlarına alması zor oluyor. Hala ofiste olduğuma inandıramıyorum kendimi. Daha dönmemize aylar var, daha bir dolu gün var gece var. Sanki hiç gitmemişiz gibi. Fotoğraflar da olmasa ne yapardık? Telefona yapışık yaşıyorum, ya fotoğraflara bakıyorum ya çekiyorum öyle içimden geldiği gibi. Başka da bir şey yapasım pek yok. Genelde dönüşlerde alışmak bir iki haftamı alıyor. Bakalım normale döneceğim anı bekliyorum! He ben normale dönsem de dünya git git çığırından çıkıyor ya o da ayrı bir sıkıntı! Belki de en iyisi normal olmamaktır hiç bir zaman. Ne de olsa yaşayacak sadece bir tane hayatımız var!
.jpg)
.jpg)
.jpg)
