Zaman kısalır, su olur

Döndüğümü daha yeni yeni idrak etmeye başladım. İlk günler her zaman üzerimizdeki yorgunluğu atmak için evde bir o yana bir bu yana kıvrılmakla geçiyor. Sonrasındaysa toparlanma, çamaşır yıkama ve evi toplama halleri...

Türkiye'deki sıcaklar bizi mahvetti. İzmirdeki kendi evimizde de henüz ne ısıtıcı ne soğutucu bir şey olduğu için perişan olduk. Orada olmanın heyecanı ile tabi dayandık ama geceleri sırılsıklam terleyerek uyumaya çalışmak oldukça zordu. Ama işte yine ve yeniden insanın kendi evi gibisi yok dedik!

Tatil yine pek tatil gibi değildi, aslında tatilden ne umduğumu da bilmiyorum artık. Burada çok durgun bir yaşam sürdüğümüzden Türkiye'ye gidince oraya buraya koşturmak güzel geliyor. Ama sonra pert olunca dinlenelim diyoruz içimizden. Ee düşününce burada 6 ay boyunca bir fiil dinlendiğimizden, orada yatış durumuna geçmeyi kendimize yediremiyoruz da. Yani işte senelerdir git gellerimiz hep telaşlı. Burada durgunluk orada daimi bir koşturmaca var, ortası ise orada yaşamakla olacak biliyorum. 

Eve gelince bir oh çektim ama daha ilk dakikada da özlem oturdu içime. Annemin özenle yıkadığı mis kokulu çamaşırlarımızı koklayıp duruyorum. Annemin yıkadığı çamaşır daha güzel oluyor sanki. Gece halen atletimden gelen çiçek kokusunu içime çekerek uyuyorum. Kokusu keşke gitmese ama ne çare. Onlar da çok yoruldular tabi, evde anne olunca çocuklara pek iş düşmüyor. Yine arkamızı topluyor yine telaşla yemekler yapıyor, devamlı bir kollama halinde. Babam da gizliden hep bakıp gülümsedi bana, orada yanlarında olduğuma şükretti durdu, anladım. Teyzemle de günler çok güzel geçti, gelene geçene, olana bitene takılıp dakikalarca konuştuk bir elimizde çay veya kahve ve sigarayla. Çok matah bir şey gibi hala içerken kendimi bir şey zannediyorum. Sigara içene özenmek geçmek bilmeyen bir durum bende. Bıraktığım günlerde filmlerdeki sigarayı içine delicesine çeken sarhoşlara bile özeniyordum, dumanı geliyordu sanki üzerime. Acayip bir his. İnsanın en yakını dediği bile programını erteleyip sana zaman ayıramazken, kuzenler toplaşıp neredeysek oraya geldiler. Çoluk çocuk dolu dolu geçirdik zamanımızı. Yine iyi ki varlar dedim hayatımda. Yıllar gibi yoğun gülümseyişlerim oldu dudaklarımda.

Anneannem bıraktığımdan biraz daha yorgun ve bitkindi. Yılların yorgunluğu, 90 senenin tüm birikimi bir anda üzerine çullanmış gibiydi. Tabletten dinlettiğimiz türk sanat müziğine ohh ohh deyip gülücükler atmasını hiç unutamıyorum. Artık hayattan zevk alamıyor kadıncağız, istediğini söyleyemiyor, dilediğini düşünüp dile getiremiyor. Oysa eskiden ne güzel konuşurduk. Gençlikte zormuş gibi gelen hayat yaşlanınca içinden çıkılmaz bir kısır döngüye dönüşüyor, uyumak ve yemekten ibaret olan, şanslı olanlar için. Ben ona her baktığımda bir kere daha yeniliyorum sanki, dizine oturup ağladığımda, yanaklarını okşayıp sevdiğimde, 'yerde oturma koltuğa geç' diye işaret edip beni düşündüğünü ifade ediyor. Nadir de olsa birkaç kelime ediyor. Hele annemle teyzem onu yatırdıktan sonra teşekkür ederim deyişi bugün gibi kulaklarımdan gitmiyor. Hala anılarımla olabildiğim için şükrediyorum. 

Bu hayat bittiğinde soran olursa ne öğrendin diye ilk diyeceğim şey şükretmeyi öğrendiğim. Önceleri manasız ve anlamsız gelen bu kelime şimdi artık içinde koskocaman bir hayatı barındırıyor. Nefes alabildiğim, her gün uyanabildiğim, sağlıklı olduğum, sevip sevilebildiğim, konuşabildiğim, gülebildiğim, yazabildiğim v.b daha niceleri için şükretmek! Çünkü kaybedilince anlaşılıyor her biri, elindeyken değerini bilemiyor insan. Gözünün önünde bir hayat günden güne azalırken kavranabiliyor ancak ve her kaybettiğini yeniden andığında. 

Güzel zamanlardı her biri. Her sevdiklerimle geçirdiğim gün özel ve anlamlıydı. Ben kolay biri sayılmam aslında. Bazen hırçınlaşıyorum, neden bilmiyorum, büyüdükçe ifadelerim zorlaşıyor. Ama biliyorum ki beni seven insanlar beni anlıyorlar, o anları nasıl da önemsediğimi biliyorlar. Böyle düşünerek teselli ediyorum kendimi uzaktayken. 

Şimdi içtiğim suyun, çayın tadı bambaşka, soluduğum hava kuru ve tozlu, yürüdüğüm yollar ayaklarıma çivi gibi batıyor. Ne kadar yıkasam da çamaşırlar anneminki gibi kokmuyor. Telefonum yine çalmıyor. Buradaki günler sayılı da olsa hem mutlu ediyor hem acıtıyor. İnsanın aklına da gitmek düştü mü döndüğü yer saray da olsa kar etmiyor!

Hava puslu iki gündür ve serin. Üç tane kitabım var elimde kalan ve dönmeden okumak istediğim. Bir battaniyem var ısrarla örmeye çalıştığım. İnternet yine berbat. Elektrikler sıklıkla kesiliyor, buzdolabı bozulacak diye aklım gidiyor. Üç sucuk iki peynir getirdik, bitmez inşallah dönmeden diye hesap yapıyorum kafamdan. Kışı özlediğimi fark ettim ilk kez bu sabah, saçlarımı da kestirdim. Elimi saçıma atınca o boşluk hissi hala biraz koyuyor ama alışırım nasılsa. Beyim kısa saç seviyor:)

Günler geçiyor...Özlemek yıllardır alışamadığım bir şey. Uçağın içinde olmak gibi, bir sınav. Yazıyorum ya, yenileniyorum. En çok o gerek bana bir de sarılınca içimi ısıtan, düşününce gönlümü dolduran insanlar. İyi ki varlar!