10 günün sonunda, bir pazar günü

Fotoğraf: Tumblr

Her ne kadar kafaya takmamaya çalışsam da şu sayfanın kenarındaki arşiv kısmında bu aya reva görülen yazı sayısını görünce üzülüyorum. Oysa başlangıçta güzel ilerlediğimi düşünerek sevinmiştim. Neden böyle olduğunu anlamaya çalışsam da bir yere varamıyorum ne yazık ki. Yazmak böyle bir şey işte, kimi zaman tam manasıyla deli işi. Belki de pek çok şekilde yazmaya çalışmamdan kaynaklanıyordur. Yada bazen kelimeleri buraya uygun bulmadığımdan. 

10 gün geçti yazmayalı. Ama bu on gün sanki daha dün gibi. Hani şu an herşeye kaldığım yerden devam ediyor hissine kapıldığım gibi tam da. Verdiği sözleri tutmayan bir insan hiç olmadım. Bu yüzden blog adına her söylediğim kelime ona ihanet gibi geliyor böyle zamanlarda. Yine de anlayacağı fikrine sığınıyorum. 

Yazmak için özel bir alana veya bir köşeye ihtiyaç duyanlardanım. Güne ayak uydurup deniz kenarında, bir kafede veya başka bir evde yazabiliyorum ama mutlaka beni ona iten bir sebep arıyorum. Son zamanlarda hep aynı günü yaşıyor gibi hissediyorum. Bu yüzden yazmadığıma inanıyorum. Çünkü şu son 10 gün aslında benim için hiç geçmedi. Elbette ki şükrediyorum. Hala sağlıklı olup nefes alabildiğim için, göz kırpışlarım kadar çok şükrediyorum artık. Sanırım yaş ile ilgili bir durum bu. Eskiden bilmezdim bunu. Burada olabilmek güzel, burada, bu uzak coğrafyada güzel anılarım var benim. Yine de artık günler kimi zaman içinden çıkılmaz bir hal alıyor. Beni sürekli geren insanlar var etrafımda, bir yay gibiyim adeta. Çoğu zamanda sıkılıyorum. Sıkıntı sanki doğarken kazanılan bir şeymiş gibi geliyor bana şimdilerde. 

Bugün pazardı. O da geçti gitti çabucak. Yarın pazartesi ve ardından salı. En çok perşembeleri seviyorum ben. O günün kendine has sakinliğini seviyorum. İçimdeki tek sendrom Türkiye şu sıra. Hem deli gibi oraya varmak hem de çılgınca ondan uzaklaşmak istiyorum. Çok acayip bir his. Burada herşeyin çok uzağında olmaya fena alışmışım! 

 Fotoğraf: Deviantart 

Pazar günlerine en yakıştırdığım şey yürümek, böyle sisli bir tarlanın ortasında, uzaktaki en büyük ağaca kadar yürümek istiyorum. Tenha yollarda yürümek iyidir, doğayla bütünleşip, dinleyerek yürümek güzeldir. Yazları ise o yolların sonu denize varınca anlamlanır. 

Her geçen gün kedimin hayatımdaki yeri için de şükrediyorum. O buradaki en yakın dostum, arkadaşım. Çoğu zaman beni anlarcasına elimi tutuyor, onunla ısınıyorum yeni gelen güne. Yazacak hala çok kelimem olduğu için şanslıyım. Bakalım yeni gelen gün ne getirecek. Umuyorum ki güzelliklerle gelecek, tıpkı unutmayı hiç istemediğimiz o güzel hikayeler gibi. 

Yakında yine yazarım. Cezayir'i yazarım biraz, ne zamandır yazmadım. Burası bir şehirden daha fazlası...

Ve kendime not:

 Ben de aynı onlar gibiyim aslında bir yerden bakıldığında, tıpkı o sevmediğim insanlar gibiyim!

 Ama her şekilde nereden bakılırsa bakılsın denize kıyısı olmayan insanları da sevemiyorum!