Pazar, pazartesi, salı

Bugün de akşam oldu. Her yer sessizliğe gömüldü, bir anda hemde. Onca koşturmacanın ardında ofis de bir başına artık. Boşluğun ortasında ağır gövdesiyle sakince duruyor. Hoş bir başına sayılmaz evet, ben hala buradayım ama olsun. Bazen densiz kamyonlar korna çalıyorlar kızıyorum ama sonra en azından yaşama dair bir işaret oluyorlar diyorum kendi kendime.  Çünkü yaşamın ilerlemediğini sandığım günler de oluyor. Rutinin içerisinde anlaşılmıyor dün nasıldı bugün nasıl.

Artık sabahları sisli bir güne uyanıyoruz. Uzunca bir zaman da geçmek bilmiyor o yoğun sis perdesi. Sise girerken biraz tedirgin oluyorum, kaybolacakmışım gibi geliyor ama bir kere girmeyegör sihre kapılmak gibi tuhaf bir his yaratıyor insanda. İçindesin ama farkında değilsin, bir o kadar berrak sanki etraf, bir de hafiften bir yanık kokusu çalınıyor insanın burnuna; dünden kalma kızarmış ekmek kokusu gibi aynı.

Bazen gök deliriyor. Türlü oyunlar ediyor bize, güneşi saklıyor kimi zaman, bazen de her şeyi onun ellerine teslim edercesine çekiliyor karanlık kıyılarına dünyanın. Belki de en çok böyle zamanlarda seviyorum bu coğrafyayı.  Alacakaranlık derler ya güneş battıktan sonraki ve doğmadan hemen önceki zamana, işte öyle bir an bu fotoğrafı çektiğim an, araf gibi biraz da, ne gündüz ne gece. Biraz da ben gibi...

Afrika çiçekleri derdim önceleri bu güzelliklere. Meğer burada gördüğüm pek çok çiçek aslında Türkiye'de de yetişiyormuş. Kimi zaman rast geldiğim de oldu. Yine de burada daha kendilerine has bir havaya bürünüyorlar sanki. Bir ressamın elinden çıkmışçasına muntazam ve göz alıcı gerçeklikte. Yanında da birkaç sıra portakal, limon ve turunç ağacı duruyordu ki adeta bir kamp havası veriyordu insana ortam. Öyle sıcak hisler yakalayabildiğim yerler fazla değil burada. Her yerin kendine has dokusunu severim ama içime işleyen azdır, yani yaşayıp gördüklerimin yanında azlar. Ömrümüzden günler gidiyor ya hani o yüzden işte!

Böyle bakacağım ben yarın güne, içimden öyle geçiyor şu anda. Biraz atarlı ama sevecen. Bakınca insana mutluluk da veriyor ama biraz düşündürüyor da :) Canım pisiciğim benim pek hoşlanmıyor fotoğraf çekmemden. Onun için rahatsız edici olan şeylerin arasında spreyler, elektrikli süpürge sesi, bir de fotoğraf makinesi var. Arada uğuldayan rüzgar da korkutuyor unutmayayım onu da. Şimdi gidip ona kocaman sarılacağım. Ofisten geç çıktığımda hava da kararmış oluyor artık, evde karanlıkta kalmasını sevmiyorum. Arabanın farlarını yakıp söndürüyoruz bahçeden geldik diye, hemen cama çıkıyor. İşte günün belki de en güzel anı o an oluveriyor hemen.

Pazar, pazartesi ve salı böyle hızlıca geçip gitti işte. Pazar günü yazmak çok içimden geldi aslında ama başlayıp devam edemedim. Artık haftanın bitmesine sadece iki gün kaldı diye daha mutluyum. Bir günlük tatiller dinlendirmekten çok yoruyor,  özellikle de beni. Çok fazla kitap da okuyamıyorum bu sıra ama en azından bolca yazıyorum. Yazmak belki de bana en iyi gelen şey burada. Keşke ruhuma iyi gelen şeyleri hep yakınımda tutabilsem. Bir de memleket hasreti çöktü ki omuzlarıma. Oradayken türlü bahaneler bularak uzaklaşmayı arzu ettiğim güzel İzmit şimdi burnumda tütüyor. Dile kolay bir sene oldu gitmeyeli. Sokaklarını, kocaman çınar ağaçlarını, mis gibi çıtır simitini, pofur pofur pişmaniyesini, ıslak hamburgerini, eskimeyen çocukluk anılarımı, tarihin içindeymiş gibi hissettiren eski binalarını özledim. İnsanın anıları neredeyse orası gerçekten de özel oluyormuş. Hani doyduğun yer derler ya yaşamak denen şey böyle zor olmasaydı doğduğun yerden daha mühimi olmazdı kesinlikle! Nereye gidersem gideyim kalbim hep anılarımla memleketimde olacak...