Anneannemin 90. doğum günü

Benim canım anneannem. Mart ayının 12. günün onun doğum günüydü. Annemden fotoğraf bekledim pastasını üflerken yollasın da onu da koyayım sayfama diye ama artık çok yaşlandığı ve Alzheimer başlangıcı olduğundan dolayı doğum günü kutladıklarını bile fark etmemiş. Yolladığı fotoğrafta gözleri kapalı uyuklar bir haldeydi. İçim o haline koymaya el vermedi. 

Anneannem 1925 doğumlu. Beni o ve babaannem büyüttüler. Çok güzel anılarımız oldu her daim. Yazları onunla kefken'de geçirirdim, öyle güzel zamanlardı ki. 

Zor bir hayat geçirmiş aslında. Genç yaşta kocasını kaybetmiş ve iki kız evladıyla başbaşa kalmış. Çok anısı vardır o zor zamanlara dek anlattığı, ekmek bulamadıkları zamanları, askerlerin kapıya ekmek getirdiğini. Genç bir kadın olarak yalnız diye korktuğunu. Çok cesur ve cabbar bir kadınmış aynı zamanda. At üzerinde silahla koşarmış etrafta. Boşnak Ali beyin kızı Melahat deyince akan sular dururmuş. 

Ayaklı gazete derdi arkadaşlarım ona. Kapının önünden gelen geçeni doyurur, illa ağızlarına iki lokma sokmadan göndermezdi. Biraz sert ve asi bir kadındı. Önümdeki sütü veya yemeği yemeden kaldırmazdı sofradan. Küçükken öğlenleri yazlıkta kurduğu sofraları, yaptığı o leziz yemekleri hep hatırlıyorum. Öğlen uykusundan kalktıktan sonra beni balkonun üzerinde yedirmesini. 

Bir defasında yine çocuktum, denizden eve geldiğimde anneannem evde yoktu. Öyle haber vermeden de bir yere gitmezdi oysa. Meğer banyo da ayağı kaymış düşmüş komşular doktora götürmüşler. Komşuda oturuyormuş o anda da. Gittiğimde o küçücük halimle ne kadar üzülmüştüm, yalnız bıraktım evde diye ne vicdan azabı çekmiştim, o ise beni nasıl da teselli etmişti. Birlikte koyun koyuna yatardık hep, yumuşacık pamuk gibi teni vardı. Şimdi nasıl da zayıf ve güçsüz. 

Onu her zaman hafızamdaki tombik, güleç, başına buyruk haliyle hatırlayacağım. Tıpkı bu fotoğraftaki mutlu zamanları gibi. Benim sarı papatyam derdi bana hep, şimdi bana bakıp tanımaya çalışıyor. Bazen eski günlerdeki gibi kızım git üzerine bir şey al üşüteceksin diyor, bazen de sen kimin kızısın diyor. Çok üzülüyorum. 

Ellerine bakıp, o buruşuk halini görüp üzülür ağlardı, ben ne hale geldim gibilerinden. Eski günleri düşünür ne acılar çektiğine ağlardı. Keşke daha güzel anılara sahip olsaydı diye düşünmüşümdür her zaman. Onu çok seven harika bir ailesi var, çok şanslı aslında ama o eski zamanları içinden bir türlü söküp atamamış her daim hüzünlüydü. 

Şimdi hatırlamayışına seviniyorum bazen, ama çocukça ve kırılgan halleri içimi acıtıyor. O tuttuğunu kopartan kadın gitti yerine muhtaç ve gözleri üzgün bakan bir kadın geldi. 

Canım anneannem, çok seviyorum seni. Doğum gününü kutladık biz de burada senden uzakta. Sen pek anlamadın senin günün olduğunu ama bizler, o senin güzel ailen hala seninle olan mutlu anılarıyla avunup seviniyor, hala herkes seni çok seviyor pişmaniye saçlım benim. 

Hafızamda hep eski halinle, o neşeli gülümseyişinle kalabilmeni diliyorum ve nice sağlıklı zamanla geçirmeni. Umarım hayatındaki tüm zorlu zamanları unutmuşsundur, keşke bizleri unutmasaydın. 

Alzheimer çok zor bir hastalık. Sevdiğin kişinin elden ayaktan düştüğünü, günden güne eridiğini görmek çok kötü ama her zaman şükretmek lazım. İnşallah daha kötü zamanlar geçirmeden ilerler günler hem senin hem bizler için. 

Doğum günün kutlu olsun hafızamdaki pamuk tenli, güzel gülüşlü, cesur kadın... Seni hep seveceğim ben.