Eve giden yol

Çok zaman oldu yazamadım yine. Aslında yazmadım demeliyim. Günler birbirini hızla kovaladı. Her gün ne yazacağımı düşünerek geçti, bugün yazacağım evet şimdi yazacağım diye diye o şimdi şu an oluverdi. Biliyorsunuz uzun aralar vermek hoşuma gitmiyor. Bazen öyle her detayı yazmak istiyorum ki gülüyorum bu halime, ama insan yapamıyor. Artık detaylar da rutine dönmeye başladı çünkü. Kendimi tekrar etmekten korka korka ilerliyorum. 

Yaz bitiyor neredeyse ve henüz ayağımı denize sokamadım bu sene. Deniz çok uzak bir ihtimal oldu hep ve bunu kabullenmeyi de öğrendim. Yine de acısı içime dokunuyor. Bir mevsime bu kadar yakışan şeyle bir olamamak duygusu insanın içini kemiriyor. 

Yollarda olmak, daima yeni şeyler görmek dünyaya anlam katıyor ama insan yerinde sayınca anlamları da yitirmeye başlıyor. Allahtan kendime yetmeyi öğrendim burada, bir başkasından medet ummuyor, bir şeyler yapamadığım zamanlarda içinde bulunduğum kasvetli ruh halinden sıyrılmayı biliyorum. Eşyalar kıymete biniyor o ayrı. Maddesel şeylerin bu denli kıymetlenmesi de kötü tabi. Her yere giderken yanımda taşıdığım koca kalem kutum defterlerim kağıtlarım bazen büyük bir külfet gibi geliyor.

Tüm zorluğuna rağmen bu coğrafyayı seviyorum. İçimden görünmez iplerle bağlandım adeta. Dünyanın en modern en güzel şehri bile bu kuzey afrika ülkelerindeki o havayı veremiyor insana. Dün Poirot'un Ölümle Randevu adlı bölümünü izlerken bunu bir kere daha anladım. Fas Tunus, onlar kadar olmasa da Cezayir çok başka ruhları içinde barındıran yerler. Benim için en tepede Fas duruyor. Bir gün kaçmak istersen gideceğim tek yer orası olurdu. Çünkü içten içe ait hissettiğim coğrafya orası. Uzun seneler bu kokuda bu dokuda, bu kafayla kalmanın getirisi sanırım. Oysa Türkiye'de geçirdiğim seneler daha uzun ama aklımın ermişliğinin zamanında yaşadığım tecrübeler daha başka. Türkiye'de de olmak istediğim yerler var elbet ama zor. Buradan döndükten sonra bakalım nasıl karışacağız oraların havasına, ne kadar sürecek alışmak veya alışabilecekmiyiz kolayca bilemiyorum. Şu sıralar sıkça düşünüyorum bunu. Keşke koşullarımız daha iyi olsaydı, belki o zaman dönmek gerekmeyebilirdi. 

Sokaklardaki kavuncuları ve mavi göğün altında sarı sarı sırıtmalarını seviyorum. Şöyle bir parça kesip tattırıyorlar da bazen ama hepsi değil. Çok alışık oldukları bir şey değil bu yöntem ki zaten çoğu güzel kavunların, denemeye gerek kalmıyor. 

Ahh bir de bu ekmek. Galette diyorlar. Üzerindeki çizgileri bile seviyorum. Mangalın ateşinde ısındı mı bir başka oluyor. O üzerindeki pütür pütür taneleri de seviyorum. Arasına beyaz peynir koyup tost yapmaya da bayılıyorum. Dönünce yapabilmek için ocak üstünde pişirmek için satılan yuvarlak desenli tavasından aldım. Semoule ile yapılıyor. Bizdeki irmiğe çok benziyor. Belki Türkiye'de de buluruz veya belki irmik yerini tutar bilemiyorum. Neyse ki döndükten sonra özlediğimiz lezzetleri bize ulaştırmasını isteyebileceğimiz yakınlarımız var Cezayir'de. 

Hiç pişman değilim geldiğime, olmayacağım da. Keyifli bir maceraydı. Neyse ki daha da devam ediyor. Henüz bitmiyor ama yakında bitecek. Yeniden geleceğimize inanıyorum en azından anıları tazelemeye. Bizler geçmişini kolayla geride bırakan insanlar değiliz ve onlarla bağ kurmayı seviyoruz. Bu yüzden inanıyorum bir gün, seneler sonra da olsa dönüp yeniden bu coğrafyaya bakacağımıza. 

Havalar inanılmaz sıcak yine şu sıra. 40 ların üzerinde seyrediyor. Türkiye tatilimize az kaldı. Ay sonu gideceğiz inşallah. Henüz götüreceğim şeyleri ayırmaya başlamadım bile, nasılsa daha vakit var. Ailemi arkadaşlarımı memleket havasını özledim. Suyunun tadını, rengarenk sebzelerini, cıvıl cıvıl sokaklarını özledim. Gider gitmez kendimi sokağa atmak istiyorum ve sıcaktan bunalırsam şöyle buz gibi bir ayran içmek fena olmazdı. Bir de gözlemeyi özledim, simiti. İzmit simiti gibisi de yok vallahi. 

Yakın zamanda yine yazacağım söz. Böyle uzun aralar sıkıyor insanı. Bekleyenlerin olduğunu bilmek de güzel. 

Mutlu kalın.

Yeniden görüşmek dileğiyle...