Yazamazsam diye

Bugün yine yazdan çalınmış bir sıcaklık var. Eylül geldi ama henüz yaz devretmedi yerini serinliğe. Hele bir de klimalar çalışmadığında görseniz burayı. Öğlene doğru elektrikler gitti yine tanrım nefes alamadım. Kapıyı pencereyi açtım ama nafile arada bir esti sıcacık hepsi o. Alger merkezdeki arkadaşım Pınar ile konuştum az evvel. Üç gündür internet bağlantıları yokmuş yine. Büyük ihtimalle bizim evde de olmayacak. Yine genel manada bir kesinti sanırım. Anlamış değilim bu kadar sık kesilmeye neyin neden olduğunu. Ama bir iyi tarafı da artık daha az şikayet eden bir insan oldum. Türkiye'de hele sakın siz şikayet etmeyin şu oluyor bu olmuyor falan diye bence şükredin ve sevinin bizi düşünüp. Ben türkiye'ye gidince öyle yapıyorum. Sanki cennete düşmüş gibi oluyorum. Bir sevinç bir mutluluk.

Tatil günlerimizin değiştiğinden bahsetmiştim önceki yazılarımda. Artık cumartesileri tatiliz. Ama başka şirketler hala eski sistemi devam ettiriyorlar. Örneğin bu yeni başlayacağımız şirket de cuma günleri tatil veriyor. Yine eski düzene devam edeceğiz yani. Şimdilik yeni sistemden gidiyoruz bu akşam eve gideceğiz. Yarın yoğun bir gün olacak. Hatta bu akşamdan başlayacak telaşım. Akşam iftara davetliyiz arkadaşlarımıza. Yarın da buradan yanımızda taşıdığımız boş kolilerimizle toparlanma telaşı yaşayacağız. En azından ben gitmeden evvel birkaç şeyi toplayalım diyorum. Bir de bavul hazırlamak gerek tabiki. Öncelikli işim o aslında. Şu anda bile kafamda bavulumu yerleştiriyorum aslında. Bu arada geçen gün gittiğimiz iftar yemeğini henüz yayınlayamadım en yakın zamanda onu da yayınlayacağım.

Sıcaktan olsa gerek pek bir tembelim bugün. Gece pek uyuyamamama rağmen sabah 7.00 da açtım gözlerimi kocaman. Sonrada saçma sapan rüyalar eşliğinde devam etmeye çalıştım ama sonuç vermedi. Bende odadaki götürülecek eşyalarımızı ayarladım yine. Çantamızı hazırladım. Hemencecik bitti işim. O sırada elektriklerin gittiğini söylemiştim zaten. Tüm bu saydıklarımı ter içinde yapmak zorunda kaldım. En kötü yanı buydu.

Pazar sabahı yola çıkıyorum Türkiye'ye. Uçağım -biletime henüz bakmadım ama- aynı saatte olsa gerek öğlen 13.25 Benim havaalanından çıkmam 20.00 yi geçiyor. Eee izmite varmak da nerden baksanız iki saat. Yani tüm gün yolda olacağım. Kazasız belasız sağa salim gidelim de başka şey istemiyorum zaten. Bu sefer daha az korkmak yönünde telkin ediyorum kendimi bakalım işe yarayacak mı? Uykusuz kalınca yarıyor aslında. Bir müddet sonra istemsizce sızıyorum.

Türkiye'ye gidince ilk işim anneme ve babama sımsıkı sarılmak olacak. Sonra ananeme ve sevdiğim diğer insanlara. Ertesi gün de hemen laptopum için yollara düşmeliyim ki bloguma rahat rahat yazabileyim evimin her köşesinden istediğim an. Bu sefer daha sık yazmak istiyorum. Her seferinde böyle diyorum ama kendimi memleketin havasına kaptırdığımdan olsa gerek erteleyip duruyorum.

Bana uçak yolculuğum için şans dileyin. Bir dahaki yazımı Türkiye'den yazmak ve yeniden görüşmek dileğiyle. Herkese sevgiler..