Fotoğraflardan güç alarak tam gaz devam etmek

Herkese merhaba; yine başladı anılara yolculuk. Bloguma yazmayı özlemişim. Burası artık başka türlü bir şey oldu benim için anlatmakla bitiremeyeceğim. Masal diyarlarına açılan gizli tüneller ya da kapılar gibi. O kapıdan geçince içime yolcuk ediyorum adeta. Bulup çıkartıyorum ne varsa kenarda, köşede, karanlıkta kalan. Çeyiz sandığımı karıştırır gibi karıştırıyorum her bir noktayı, anıyı. 

Türkiye'ye giderken yolculuk berbat geçti bu sefer. Susmak bilmeyen bir bebek vardı tam arkamızda. Ve onu bu işkenceden kurtarmaya hiç de gönüllü olmayan bir anne baba. Zaten annesi o kara çarşafın ve peçenin altından daha çok korkutuyordu ya çocuğu neyse. Zavallım şişti ağlamaktan. Havaalanında da zaman daha çabuk geçti bu sefer izmir uçağını beklerken. Günün en kötü tarafı izmir'e iniş oldu herhalde. Korku filmleri gibiydi aynı. Şimşek her çaktığında uçağın içi aydınlanıyor yanımdaki Cezayir'li kız bembeyaz yüzüyle kelime-i şahadet getiriyordu. Neyse ki indik sağa salim. İlk güzellik yiğitin annesi ile babasının bizi almaya gelmesi oldu. Çok sevindik tabi özlemişiz. Ama benim için daha büyük bir süpriz vardı sırada evde beni bekleyen. Hiç de konduramadığım bir sürpriz. Eşim benim için organize etmiş ve annemle babamı izmire çağırmış.. Eve vardığımızda balkondan manzarayı izleme bahanesiyle beni çağırdılar sonra bir de ne göreyim balkondaki koltuklarda karanlıkta iki gülen surat. Benim canlarım..Nasıl da sevindim, çoştum. İyiki geldiler. Birlikte gezdik dolaştık, sadece iki gün kalabildiler ama güzeldi, iyiki böyle bir sürpriz yaptı eşim. Tam da bu sıralarda ona; bana eskisi gibi sürprizler yapmıyorsun demişken..

Bu kediciği çok sevdim ben. İzmirde; Karşıyaka'da bir evin penceresi burası. Nasıl da temiz ve pofuduk tüylüydü görmeliydiniz. Geleli bir haftayı geçti bile. Alışmak yine zor oldu buralara. Sudan çıkmış balık durumları epey bir sürdü. İnsanın bir yanı orada kalıyor ister istemez zaman kısıtlı olunca. Yapamadığı şeylerin aklında kaldığı gibi. Cezayir'e ilk inişte sanki hiç gitmemiş olmanın hissi ilerleyen günlerde daha da çok çöküyor insanın üzerine. Türkiye'ye indiğinde de sanki tatil hiç bitmeyecekmiş gibi oluyor. Şimdi düşünüyorum da sanki hala gidiş zamanını bekliyor gibi hissediyorum. Memleket özlemi bu kadar mı bitmez bir şeymiş diyorum..

Günler orada bu seferkindan daha bile hızlı aktı. Genelde yazın böyle oluyor sanıyorum. Hem düğün telaşı vardı yakın bir arkadaşımın hem de yazlıklara gitme hevesiyle dolup taşıyordum. Yalnızca Urla'ya ve daimi hastası olduğum Kefken'e gidebildik bu sefer Ereğli'ye gidemedik malesef. Oysa orada da denizin karşısında mangal keyfini tatmak istiyordum içten içe. Neyse ki bunları başardık diyorum. Çeşme planımız vardı aslında ama onu da yapamadık. İzmir'de biraz fazla kaldık bu sefer o yüzden İzmit'i gezmeye çok fırsatım olmadı diyebilirim.Yine de İzmir'de bostanlı pazarına gitmeyi ihmal etmedim tabi.  Döndükten sonra iki gün de yazlıkta kaldık. İki gün sanki birkaç saate eşti. Yine de denizle, arkadaşlarla, kavuşmak güzeldi. Ama herşeyden güzeli aileme kavuşmaktı. Her ne kadar kumlara uzanıp denizin sesini dinleyemesem de en azından karadenizin sularına bırakabildim kendimi. Şimdilerde çektiğim fotoğraflara bakıp iç geçiriyorum bol bol ve o anları anıyorum. Geride bırakıp geldiğim tüm güzellikleri..

Bu hamakta sadece bir defa uzandım. Gölgenin gelmesini bekledim biraz. Çünkü genelde fotoğraftaki gibi güneşli oluyor öğlen vakitlerinde. Yine de akşamüstü 10 dakika da olsa orada keyif yapmak iyi geldi..

Bu da bahçemizden bir güzellik. Küpeli çiçek..Nasıl da narin, nasıl da sevimli..Bakmaya doyamıyor ki insan.

Bu da vazodaki bıdık mor çiçek..İnsanın içini açan cinsten.

Yemek fotoğrafı koymadan yapamam biliyorsunuz. Midye yemeği çok özlemişim. Hem doya doya yedim hem de fotoğraflamaktan kendimi alamadım yine..Şu güzelliğe bakın yahu; limonla da ooff misler gibi..

Bu da bahçedeki mangal keyfimiz. Cezayir'den getirdiğimiz şaraplarımızla keyif yaparken. Şimdi ışınlanmak ve laptopun ekranından geçip o masadaki boşluğa oturuvermek isterdim. Bu da fazla film seyretmenin getirisi olsa gerek :)

Bu baykuş'u İzmir'den Kızlarağası Han'ından aldım. Görünce tabi dayanamadım. Gözlerim her yerde baykuş aradı zaten. Artık takıntı oldu sanırsam. Yavaş yavaş bir sürü şey birikiyor baykuşlar ile ilgili.. Şimdilerde moda da oldu ya artık o yüzden bulabilmek kolay oluyor allahtan. Benimki eskilerden gelen bir sevgi; bir karga bir da baykuş benim için hep özel olmuştu.. Baykuş sevgisi de çizgi filmlerden kalma. Oradaki baykuşlar hep akıllı,bilge, tonton ve bol kitap okuyan tipler olmuşlardır bu da bende bir sempati oluşturmuştu zamanında.

Bu da yine o han'dan aldığım anahtarlığım. Henüz asacak bir yerimiz olmadığından ben şimdilik doğalgaz sobasının borusuna astım. Yeni evimize taşındığımızda artık ona özel bir yer yaparım diye düşünüyorum.

Bu fotoğraf da en çok sevdiklerimden. Gelirken albümün içinden arakladım :) Şimdi buzdolabımda duruyor. Scanner'dan aldığım bir kopyasını da çerçeve yapıp ofisteki masama koyacağım..Maşallah benim güzellerime.. Daha uzuuuun seneler yüzünüzdeki bu gülümseme eksilmesin; iyiki varsınız iyiki annem babamsınız sizi çooook seviyoruuum. Ve özledim bile çook..

Bir dahaki yazımda Fulya'nın düğününde çektiğim fotoğrafları da sizlerle paylaşacağım bakalım beğenecek misiniz?

Herkese güzel bir hafta diliyorum. Ve bu güzel pazar gününün keyfini benim için de çıkartın..