Yine düşüyorum yollaraaa

Yine yolculuk zamanı geldi de çattı bile. Böyle günlere gelirken önce sanki hiç zaman geçmiyor ama sonra bir de bakıyorsun o an gelmiş de çatmış bile. Daha geçenlerde daha 10 gün var gitmeme diyordum.

Bugün erkenden evimizdeydim. Sabah eşimin Alger de toplantısı olduğu için ben de onunla geldim. Biraz nette dolaştım sonra yolculuk için bavulumu hazırladım. Her ne kadar her yolculukta çok birşey götürmeyeceğim desem de dolduruyordum bişeyler, ama bu sefer gerçekten az koydum. Şimdi de acaba diyorum bana yetmeyecek mi bu koyduklarım. Havalar da bir tuhafmış. Ne koyacağımı şaşırdım. Her sefer olduğu gibi fazla olan eşyalarımı giymediklerimi de götürüyorum gelirken de farklı şeyler getirmeye çalışıyorum.

Yine uçak stresim başladı. İnsanları görüyorum da o kadar rahatlar ki kimi uyuyor uçakta kimi sanki evinde gibi rahatça oturup birşeyler yapıyor. Ben inerken kalkarken tetikte duruyorum sanki nolcaksa ama havalandıktan sonra dergilere falan dalıyorum sonra yemek derken yine de o üç saat sanki koca bir yıl gibi geliyor bana. Otobüste trende olduğu gibi şöyle rahatça etraı izleyip hayal kuramıyorum. Hatta ilk zamanlar cam kenarında oturmayı seviyordum ama artık koridoru tercih ediyorum. Sanırım daha az sıkılıyorum o zaman. Cam da da otursam bakmıyor kapatıyorum zaten çok ışık giriyor insanın gözüne. Hatta en iyi yöntem geceden az uyumak o zaman ister istemez yeniliyor insan uykuya. Bir defa yalnız gelirken kendime de inanamadım nerdeyse yemek hariç yolculuk boyunca uyumuştum.

Annemle babam karşılamaya gelecekler. İşin en güzel kısmı da işte burası. Kapıdan çıktığım da gözlerimin onları araması. Zaten aramama da fırsat olmuyor onlar hemencik çıkıyorlar karşıma. Sonra da bir sarmaş dolaş olma hali. Arabayla giderken de trafik de olsa bir ohh çekip evime doğru yol almanın keyfini çıkartıyorum. Buradan sona o otoban, ışıklar, binalar, evler sanki avrupa memleketine gelmiş hissi veriyor insana. Her yer o kadar temiz geliyor ki bana. Bunları anlamak ya da farketmek için uzaklaşmak gerekiyormuş demek. İçindeyken kolayca eleştirebiliyoruz ama başka şehirlere kıyasla cennet bizim Türkiyemiz. Yolculuğumun en keyifli anları işte yeniden bunları farkettiğim zamanlar oluyor. Ve nihayete erdiğimde o içimdeki ohh diyen, şehrini ailesini özleyen çocuk tuğba..Şimdi yolculuğum ona..Bana güzel günler dileyin..Herkese sevgiler. Elimden geldiğince Türkiyeden de yazmaya çalışacağım her ne kadar orada insanın gözü internet falan görmüyor olsa da...