Rağmen

Güneşli bir günde yazmak sanırım en güzeli. Yine de blogların hala okunamadığını bilmek de can sıkıcı. Çoğu kişi artık okuyabiliyor sanırım dns ayarları v.s oynayarak. Ama annem, babam ve birkaç arkadaşım okuyamıyorlar hala. Ne olacak bu durum, nasıl sonuçlanacak merak içerisindeyim.

Yine de herşeye rağmen yazıyorum. 

Herşeye rağmen yazmayı seviyorum. 

Güneşli bir gün ama kış olmasına rağmen inatla penceremi açıyorum.

Bugün kadınlar günü, koftiden bir gün aslında. Sonuçta değişen bir şey yok. Kadınlar yine üzgün, yine çaresiz, yine yalnız. Yine de herşeye rağmen gülümsüyorlar ve yaşıyorlar. 

İnternetin berbat olmasına rağmen ısrarla sayfayı yeniliyorum ve bekliyorum.

Tatilin gelmesine daha birkaç ay olmasına rağmen şimdiden hayal ediyorum.

Yorgun ve uykusuz olmama rağmen hala ayaktayım. 

Tüm pişmanlıklarıma rağmen hala kendimi seviyorum.

Beni üzen insanlara yaptıkları onca şeye rağmen hala ulaşmaya çalışıyorum.

Kadınları anlamaya çalışmamalarına, işin kolayına kaçmalarına, gerekli özeni göstermemelerine, dinlememelerine, aldatmalarına, oyunlarına ve bencilliklerine rağmen erkeklerden nefret etmiyorum  duruyorum, bekliyorum ve sadece sinirleniyorum.

Erkekleri çıkarları için parmaklarında oynatan para delisi kadınların dünyada var olduğunu bilmeme,  çevremdeki kadınların erkeklerine sadık olmadıklarını görmeme, kadınlıklarını kullanarak bir yerlere gelmeye çalıştıklarını bilmeme rağmen kadın olmaktan nefret etmiyorum. 

Hep birşeylere rağmen yaşıyoruz. Engellere rağmen ilerlemeye çalışıyor, tüm yapamadıklarımıza rağmen yenilerini üretmeye çalışıyoruz. Yaşamak belki de bu. Yaşamın kendisine rağmen; yaşamın tadına varmaya çalışmak. Hep bir yerlere gitmeye, bir yerlerden kaçmaya çalışan kadınlar görüyorum etrafımda. Yapamasalar da ümit edenleri, hayal kuranları görüyorum. Onlardan biri oluyorum ben de kimi zaman. Oysa erkekler ne kadar da memnunlar bulundukları yerlerinden, konumlarından, yaşamlarından. Değiştirmeye çalışan hep kadınlar. Biz yine de tüm bu olan bitene rağmen delirmiyor, çıldırmıyor, hayattan nefret etmiyor, maskelerle de olsa bazen, yine de gülümsüyoruz. Neden yaratıyoruz kendimize onlarca. İyiki o nedenler var.

Bu yazıya kadınlar günü vesilesiyle başladım aslında ama içimden yazmak gelmedi. Ne de olsa kadınlar gününde kadınlar ile ilgili yazmak komik geliyor hala bana. Sadece yazıyoruz ve yazdıklarımız sayfalarda kalıyor. Hani klişe bir laf vardır ya her gün kadınlar günü diye aslında gerçekten öyle olmalı ama kadın veya erkek diye değil her gün biz insanların günü olmalı. Her gün güne umutla bakabilmeliyiz, korkmadan, tereddütsüz, acısız ve hayallerimizle..

Ben şu anda 29 yaşındayım. Çok fazla şey görüp yaşamadım kimine göre, belki daha çok şey var göreceğim belki de bununla sınırlı kalıcak. Ama biliyorum ki bu dünyada kadınların yeri değişmeyecek.Ne kadar toplumda söz sahibi de olsalar, işleri kariyerleri de olsa ikinci planda kalacaklar. Erkek egemen dünya yerle bir olup da kadınlar bir anda belirmeyecek beyinlerde. Ben bu günleri göremeyeceğimi biliyorum en azından. Ama yine de bilmeme rağmen umut ediyorum. Bunca emeğin karşılığını bir gün alabilmeyi, yaptığımız şeylerin önemsenmesini, üzerimize yapışan kelimelerden kurtulmayı, değer verilmeyi istiyorum. Ben sadece ufak katkılar yapabiliyorum kendim ve kadınların adına bu hayatta. Ama fırsatı olanlar durmasın, bıkmasın, kadın olmaktan utanmadan, gerçekçi gülümsemelerle, kocaman adımlarla insin yeniden hayatın tam da ortasına. 

Kadın olmak en güzel şey. Bunu keşke erkekler de yaşayarak anlayabilseler. Keşke hepimiz kadın ya da erkek daha güzel bir yer haline getirebilsek dünyayı. O zaman belki masallara da kendimizi kandırmaya da ihtiyacımız kalmazdı..