Deli Nisan

Vallahi delirdi artık havalar iyiden iyiye. Bir gün bir bakıyorsunuz tişörtle dolaşıyoruz, ertesi gün yine kalın kazakları çekmişiz sırtımıza. Çok bunalttı bizi bu ani değişimler. Enerjisini de tüketiyor aslında insanın, zaten bahar havası sersemletiyor. Üzerine yok maşallah denge bozmakta. Yine de kuş cıvıltılarıyla günün içinde yuvarlanmak iyi oluyor. Dedem sıkça 'Nisan mayıs ayları gevşer gönül yayları' derdi o geliyor aklıma bu sıra. Aşk baharda bir başka güzel!

Ofisteki klimamın içine kuşlar yuvar yaptı. Önceleri anlamadım. Klimadan ses gelip duruyordu çıt çıt. Fare bile girmiş olabilir diye düşünüyordum. Sonra pencereden mini mini kuşların bana baktığını gördüm. Anneleri de arada gelip yemek veriyor. Pıt pıt bir oraya bir buraya dolanıp duruyorlar. Bu yüzden hemen dibimde kuş sesleri. Bazen ofise kimse yoksa yüksek bir volümle kuuuuuşşşş sesleri ovaaalaraaa yayılır iiiiinsan bunaaa hayran olur bayılııııııırrrr diye şarkı söylediğimi itiraf ediyorum :) 

Bu da bir gecede çiçeklenen meşhur ağacımız. ( Bir iki yazı önce yine bahsetmişim ama olsun, çok içimden geldi yeniden yazmak) Görünce inanamadık. Hani belgesellerde olur ya hızlı çekim yaparlar, bizim için bir nevi öyle oldu. Üstüne üstlük bir gün evvel hakkında konuştuk da, şimdi bi bakarız bu çiçek vermiş dedik, bizi duydu. Bu yüzden artık onun yanında söylediklerimize dikkat ediyoruz. Zira ne desek yapma eğilimi var, baharsan sanırım :)

Biraz şebeklik, şirinlik ve şımarıklık sevdiğimizi söyleyebilirim. Eeee dile kolay gurbette 10 yıl geçirince insan hafiften tırlatabiliyor. Bu da havanın güzelliğine ithafen oooo deyişimizin fotoğrafı. Yine de üzerimizde kazak ve hırka vardı o gün, dikkatinizi çekmiştir. 

 

Burada da ofisin önündeki masada öğlen tatilimde dinlenirkenki çiçekli bandanalı beni görüyorsunuz. Güneş ışınları nasıl da geçip gidiyor. Bahar için takmıştım sevdiğim bandanamı da. Aslında o ufak bir şal sayılabilir yahut fular diyeyim. Şehre gittiğimde sıkça karşıma çıkıyorlardı rengarenk ama bir türlü durup da alamamıştım. Geçen hafta bir fırsatını bulup gittiğimde almayı sonunda başardım. Kırmızı, siyah, yeşil, mavi, beyaz çiçekli çiçekli pek güzel. Aslında sarı ve pembe neden almadım bilmiyorum belki de yoktu. Bir dahaki sefere yeniden bakacağım. O bir dahaki sefer ne zaman olur bilemiyorum..

Kedicik burada biraz üzgün ve asabi aslında. Çünkü o gün aşı olmuştu. Senelik aşısını oldu, bir de Türkiye'den gelirken getirdiğimiz bir başka aşı oldu. O da tüyleri bize zarar vermesin diye yapılan bir aşı. Epey da yakıyormuş. Yazık canı yandı beni tosbağamın. Pek üzüldüm. Önceki aşılar yakmıyordu, bunda biraz şaşırdı o yüzden. Veterinere götürmek benim için büyük bir eziyet oluyordu. Taşıma kabından nefret ediyor çok da korkuyor. Bu yüzden neredeyse kabın tellerinden çıkmak için tırnaklarını sökecek. O yüzden hiç gönüllü değildim götürmeye ama herşey sağlığı için. Neyse ki buradaki ufak kasabada bir veteriner varmış onu aradık. Kamp alanımıza da yakın, gelir misin dedik, sağ olsun geldi. Pek de iyi bir adamcağız, sevdim. Benim eski veterinerim bildiğin kasap gibiydi sanki. Çok hoşlaşmıyorduk kendisiyle. Benim kızımın tombik memelerini görüp hamile mi demişti. O derece yani, o dedim tombik memeli :) Ateşine bile bakmıyor muayene etmiyordu. Bu efendi biri gibi. İnşallah memnuniyetimiz sürer ve böyle eve gelmeye devam eder. 3 hafta sonra yeniden aşı olacağız. Bekliyoruz. 

Bizim küçük tosbağa camdan bakmayı pek seviyor. Ama yatak odasının camından bakıyor genelde.  Orasının de teli yırtık olduğundan başında bekliyordum havalanırken. Şimdi salon camımıza tel yaptık önüne de bir yer bıraktık, bombeli yaptı eşim telleri. Oraya sevdiği yastığını koyuyorum orada uzansın otursun etrafa baksın diye. Henüz alışamadı. Hala yatak odasının camını açmamı bekliyor ama ben buraya alışsın diye orayı açmıyorum. Biraz korkuyor sanırım. Yan komşumuzun da köpeği var, onu kesip duruyor tellerin arasından. Biraz zaman vermek lazım, bence yakında alışacak hatta çok sevecek. Ne de olsa ön pencerede hayat var, arkası gibi otlar yok :) 

Bu fotoğraftaki yer de bizim yazlığın orası. Yazlığımız Kefken'de. Burası da Kumcağız. Denizi sığdır ama bir süre sonra derinleşiyor elbette, sıkıcı değil yani. Kocaman uzun da bir kumsalı var. Yazları çocuklarla gittiğimiz bir plaj. Annemler geçenlerde yazlığa gittiklerinde dolaşmışlar. Bana da bu fotoğrafı yolladılar. Çok özlemişim oraları, denizi, plajı. Şimdi hep bakıp duruyorum. Oranın havasını, sessizliğini ve seslerini, kokusunu, denizini çok seviyorum. Benim için hep özeldi, her zaman da öyle olacak. Belki yaza gitme imkanı buluruz kimbilir...