Pazar Notları; 28 derece sıcakta pişmiş hayaller

Yine durgun bir pazar günü. Haftanın ikinci günündeyiz. Pazartesiden sonrasının daha kolay geçtiği su götürmez bir gerçek. Havalar böyle iken ofiste kalabilmek çok zor. Kuşlar durmadan cıvıldıyor. Artık kocaman, çorbalık çekirgeler de etrafta zıplamaya başladı. Yeşillikler daha üzerine çıplak ayakla basamadan kavrulmaya yüz tutmuş gibiler. 

Havanın bunca güzelliğine rağmen henüz denizi göremedim. Elime çantamı alıp, içine de birkaç kalem, defter, kitap ve biraz da atıştırmalık bir şeyler koyup kaçasım var. Neyseki akşamları bahçe keyfine başladık yavaş yavaş. Şu anda bahçedeki yemek masasını boyamak üzere hazırlıyoruz. Yeni uğraşımız bu. Sabahları kahvaltı akşamları da yemekleri bahçede yemek güzel oluyor. Tizi Ouzou sokakları cıvıl cıvıl. Tabi her gün göremiyoruz ne yazık ki ama en son gördüğümde öyleydi. Göğün mavisinin berraklığı tozlu binalara vuruyor. Sımsıkı kapalı pencereler biraz aralanmış.

Kalın renkli kumaşlar serilen balkonlar bir nebze de olsa renkleriyle iç açıyor. Bu sene bahçedeki kanepeye sermek üzere ben de aldım bu çizgili kumaşlardan. Az biraz da olsa yazı hissetmek güzel olacak. Masamızı boyadıktan sonra ortaya çıkan görüntüyü elbette ki paylaşacağım. İçimiz açılır diye ümit ediyorum. Böyle bir evde yaşamak kolay olmamalı diye düşünüp duruyorum. Çocuklar nasıl da dışarıya kaçmak için fırsat kolluyorlardır. Her şey çocuklukta güzel. Bir tane renkli topun verdiği mutluluğu şimdilerde insanlar destelerce paranın içinde dahi bulamıyorlar.

Ofis kedisi Gagik okaliptüs ağacının gölgesinde, mütemadiyen kıvrık bir şekilde yatıyor. Sıska ve uzun kuyruklu bir kedi kendisi. Bazen miyav demeye ancak mecali oluyor, kalkıp gelmiyor bile. Çok sıcak kanlı bir hayvan kendisi. Pıt pıt peşimizde dolaşıyor. Yaklaşan sıcaklarda hallerine üzülüyorum ama o sürüsüne bereket tüy nasıl da yakıyor onları. Yine de her şeye rağmen şanslı bir kedi diyebiliriz, en azından etrafta onu seven, besleyen,  ilgilenen insanlar var.

Puf çiçekler büyümüşler. Burada çok belli olmasa da ilk gördüğümde şaşırmıştım. Oldum olası severim hindibaları. Rüzgarda uçuştuklarında üzülüyorum. Narin olmaları hoşuma gidiyor. Bahar nihayet geldi diye doğa da sevinçli. 

Haberlerde yine kötü şeyler var. Nepal'deki depreme çok üzüldüm. Deprem gerçekten Marmara bölgesinde yaşayan, tanıdıklarını yitirmiş insanlar için apayrı bir manada. Bir de Thy'nin uçağının kanat üzerine iniş yaptığı haberini alınca daha da arttı üzüntüm. Tr'ye sağ salim döndükten sonra sanırım uzunca bir müddet uçakla yolculuk yapmak istemeyeceğim zira bu 8 senede ömrümden ömür gitti. 

23 Nisan da çok sönük geçmiş eskiye göre, hep eski güzel zamanları düşünüp avutmaya çalıştım kendimi. Anıtkabir'deki görüntüler epey mutlu etti. Şu hayatta çocuklar hep mutlu olabilseler keşke. Ama hayat böyle bir şey olmadı hiçbir zaman, kendince ilerliyor müdahele edemiyoruz.

Şunca ötede, herşeyden uzak kalmışken kitaplar, yemek, boyamak iyi geliyor ancak ki çoğu zaman sadece durmak ve beklemek geliyor içimden. Bu durgunluk halini umarım döndüğümde tamamen terk eder, eski heyecanlı ve çevik halime geri dönerim, bunu yapabileceğime inanıyorum!

Eski güzel bayramların anısına bir 23 Nisan gösterisi fotoğrafı da benden. Anneciğim sağ olsun arayıp buldu benim için. İlkokul zamanlarından bir kare, yanımdaki arkadaşım Burcu. Şimdi o da evli ve çok tatlı bir oğlu var. Zamana hayret ediyor insan. Şu günlere dönebilmek mümkün olsa acaba hayat nasıl ilerlerdi, aynı şekilde mi? O elimizdeki torbadan süsleri nasıl yaptığımızı dün gibi hatırlıyorum. Bir de yağmur yağmıştı ki o kırmızı bez ayakkabılar sırıl sıklam olmuştu. (Belki bir başka bayram da olabilir hatırladığım) Üst üste pek çok kez çıkmıştım 23 Nisan gösterilerine, ne mutlu zamanlardı. Daha bu yaşta geçmişe özlem duyup üzülmek ne kadar acı verici ve kötü. Hayat bakalım daha ne günler gösterecek bizlere!

Güzel bir hafta diliyorum herkese. Umarım güzel haberlerle başlar öyle de devam eder.