Aralık geldi ve ben geldiğim günkü gibi battaniyenin altındayım sıcak düşlerimle birlikte

Gidemiyorum bir müddettir. Bu gidememe hali bende epeyce stres yarattı. Burda olmak çok güzel tabiki. Sıcacık evimde, sıcacık yatağımda, sıcacık mis kokulu yemeklerle, sıcacık ailemle olmak o kadar güzel ki..Yine de böyle bir şey yüzünden gidemiyor olmak sinir ediyor insanı. Hani insanın elinde olsa gitmeki istemese de kalsa tamam. Ama öyle değil bu işte. Şimdi yine günlerimin keyfine varma halindeyim. İyice keyif insanı oldum çıktım zaten. Bu keyif hallerimin hiç bitmemesini diliyorum.

Salı günü -yani gecenin bu vaktinde bugün oluyor-gitmiyorum vizem çıktı bugün. Biletim de perşembeye ertelendi. Şimdi sabah verilecek olan kargonun bize bir aksilik çıkartmamasını umuyorum. Çünkü annem ona göre bana zeytinyağlı dolma yapacak ve ben ona göre yiyecek alışverişi yapıp sürekli içini doldurup doldurup boşalttığım bavulumu düzenleyeceğim. Herşey ona göre yani. İstanbula göre, birilerinin keyfine göre, kargoyu getireceklere göre ve göre işteee..Böyle belirsiz olması ne sinir bozucu.. Neyse daha fazla üzerinde durmuyorum.

Uzun zamandır yazmak aklımda var aslında. Ama aklımdakilerin hepsini burada yazıp tüketmekten korktuğum için mi bilmiyorum yazamıyorum. Her gece aynı terane. Yazıcam diyorum alıyorum elime laptopu gecenin bir köründe açıyorum sayfayı ama yazmıyorum sadece kurguluyorum. Kalakalıyorum kelimenin tam anlamıyla. Ama bugün biraz daha rahatım. Hem bir şeyi de tecrübe etmiş oldum. Hani derdim ya bir ay da kalsam daha kalası gelir insanın yetmez diye. İşte bu çok da yerinde bir cümleymiş. Neredeyse buraya geleli bir ay olacak. Kasım 6 idi vardığımda. Ne kaldı şurda 6 aralığa ama sanki o kadar olmuş gibi değil hiç. Bazen düşündüğümde Cezayir i özlemezmişim gibi geliyordu hani dönsek ahh bir yarım da orda kaldı durumları olmaz diyordum. Ama özlüyorum. Tabi içinde eşim olduğu için şu an bu durumum fakat taa derinlerden de hissediyorum ki o şehir de bende değişik bir etki yapmış. Evliliğimin ilk aylarını orada yaşadım ne de olsa, yeni ve mistik bir hayattı benim için. Hala daha da öyle. Belki de izmit gibi özlerim orayı da günün birinde. Ama şunu da anladım insanın sevdikleri olmayınca içinde şehrin çok da anlamı olmuyor aslında. Bizi bir yerlere bağlayan anılar, insanlar, yüzlermiş..

Odamdan battaniyemin sıcaklığından yazıyorum tüm bunları. Karman çorman olduysa kelimelerim affola. Bir uçak stresi, bir gitme telaşı, bir ayrılık hüznü var malum. Ne geliyorsa onu yazıyor parmaklarım. Yazmak yine her zamanki gibi güzel ve anlamlı. Berrak ve ılık bir suya dalarcasına güzel benim için. Çıktığımda da sevdiğimin yüzünü görmek istiyorum bulutların öte tarafında. Sevdiğim seni özledim...