Diktiğim çantam ve fotoğraf hikayem

Dün nihayet dikiş makinamı kullandım. Önceden sadece deneme amaçlı kullanmıştım. Keçe çantayı da elimle diktim zaten. Buradaki arkadaşımın da fikirleri ve yardımlarıyla nihayet çantamı yaptım. Bana teğel yapmayı gösterdi ve önemini anladım. İlk başta teğel yapıp sonra dikmek daha iyi ve güzel oluyor. Çocukken hatırlıyorum babannem teğel yapmaktan bahsettiğinde onun aslında teğer olduğunu ve babannemin dili sürçtüğü için teğel dediğini sanardım. Sadece birkaç kez görmüşümdür dikiş diktiğini makinasında ama eskiden çok iyi bir terziymiş yanlış bilmiyorsam teyzem öyle söylemişti. Şimdi onun makinası bana hatıra. Kullanacağım günü sabırsızlıkla bekliyorum.

İşte bu da kumaş çantam. Netten baktım fakat yapım aşamalarını veren bir yer bulamadım. Öyle olsa eminim daha kolay olurdu. Tamamen fikir yürüterek yaptım. Belki de böyle olmuyor bilemiyorum. Aslında tabanını daha güzel yapmak istiyordum ama nasıl yapılacağını bilemedim. Belki bu konuda önceden çanta dikmiş olan arkadaşlarım yardım ederler. Tabanlı bir çanta yapmak istiyorum bir dahakine. Bu konuda yardımcı olursanız sevinirim gerçekten. Bir dahakine sapları da daha uzun tutacağım bunlar sanki biraz kısa oldu. Ama yine de mutluyum ilk defa bir şey dikiyorum. Yaşasın başardııımmmm!!!

Şimdi de sıra Sevgili Serpil'in yani Haydins'in miminde..Fotoğraflar ve hikayeleri konusunda mimlemiş beni. Çok sevindim. Fotoğraf çekmeyi, onlara bakmayı, biriktirmeyi, eski fotoğrafları çok seviyorum. Bu yüzden mim olarak konu çok hoşuma gitti. Aradım taradım bilgisayarımı. Sonra bu fotoyu buldum. Belki sizlere çok da ilginç gelmeyecek ama benim için güzel bir anısı var.

Fotoğraftaki kişiler annemin arkadaşları. Benim de uzun zamandır tanıdığım ve sevdiğim insanlar. Fotoğrafı çeken kişi de annem. O gün bir türkiye tatili günüydü, yalnız olduğum. Annemin arkadaşlarıyla buluşma günüydü. Ben de gittim tabi seve seve. Eskiden beri çok severim ben annemin yanında gitmeyi. İyiki de gitmişim nasıl da güzel olur o dakikalar, sohbetler, yemekler. Eskiden arkadaşlarımızla buluşma zamanlarımızdı bu günler aynı zamanda. Haberleşilirdi. Onlar gidiyorsa ben de giderdim. Türlü oyunlar oynardık. Annemin arkadaşlarının çoğunu severim. Acayip komiklerdir çok eğlenirim onların yanında. Özellikle Melek Teyze, Ümran teyze, Gülay teyze ve Güzin teyze başkadır. Onlarla eskiden beri ailecek de görüşürüz. Benim çocukluğumu bilirler. Annemin çalışma arkadaşlarıdır aynı zamanda. Melek teyze çok güldürür bizi örneğin. Onun olduğu yerde her zaman bolca kahkaha vardır. İşte bu fotonun çekildiği gün de öyle güzel bir gün. Anneme makinayı tarif ediyorum ben şuraya bas şurdan çek falan diye. Tam da herkes gitmek üzereyke telaşla bu işi yaptığımız için hepimiz gülmeye başlamıştık. Güldükçe arkası da geldi tabii. Bolca atılan kahkahalarla apartmanı inletmiştik. Annemin her zaman böyle neşeli arkadaşları oldu. Hala türkiye'ye gittiğimde ilk iş anneme kime ne zaman gidileceğini sormak oluyor. Tabi gittiğimizde yediğimiz yemekler de cabası. Türlü türlü börekler, salatalar, pastalar. Ayy nasıl da güzel oluyor. Anneler bilirler çocuklar için başka yerde yenen yemek her zaman farklı olur. Tok olsa bile yemek içmek ister çocuk. Ben de öyleydim. Bayılırdım yemeye içmeye. Hala daha da öyleyim. Hatta mevlütleri bile çok severim ben, mevlüt sonrası yenen etli pilavlara tavuklu pilavlara ayranlara bayılırım. Beni bilenler gitmediğimde annemle yollarlardı tabağımı tuğba sever diye:) Ne komiğim yaa. Bu hep böyle kaldı. Ben hala annemle gezmelere gitmeyi, etli pilavı ve kocaman kahkahalarla günü güzelleştirmeyi seviyorum. Ve eğer fotoğraftaki kişiler bu yazıyı olur da görürlerse hepsini de çok seviyorum. Melek teyzem, Güzin teyzem ve Gülay teyzem yok burda ama sol yanımdaki Ümran teyzem onları temsil etmiş olsun bari..