Canım babam

 

Geçenlerde düşündüm de babamla ilgili bişeyler yazmalıyım dedim kendi kendime. Onu pek anlatmamışım blogumda. Böyle uzun uzun anlatmak geldi içimden. Siz de biraz tanıyın diye. Tanısanız zaten anlattıklarımdan daha çok seversiniz eminim.

Babam; canım babam. Nasıl da özledim tombilimi. Ki tombili diyorum ama kilosu da yoktur hani o benim sevgimi ifade edişim bir nevi. Yakışıklım benim. Hani hep derler ya kız çocuklar babalarını bir başka severler ve daha sonra da evlendikleri erkeklerin babaları gibi olmalarını isterler diye. Ben inanmazdım aslında ikinci yazdığıma. Evet gerçekten anne ve baba sevgisi ayrı şeyler. Ama hani söz konusu evlilik olduğunda ne alaka derdim. Kızardım. Meğer gerçekten de öyleymiş. Bazen kendime uzaktan bakıyorum da babam gibi bir eş seçmişim kendime ben de. Hatta onda olanları arayıp duruyorum bazı durumlarda. Ve buluyorum da şükür ki. Bu yüzden şanslıyım. Eş hem arkadaş, hem dost, hem de baba olmalı yeri geldiğinde. Hala daha da burnunu öpmesi için babasına uzatan minik bukleli kızım aslında. Eski bir fotoğraftaki gibi gittiğinde arkasından ağlayan. Aslında birkaç fotoğraf da koymak istiyordum ama bugün pek mümkün olmayacak anlaşılan. Bir dahaki yazılarımda eskilerden gidelim bari o zaman..Nostalji günleri olsun bundan böyle. Mesela hayatımın tam ortasına gelip oturmuş anılarım benim için haftanın ortası olarak düşündüğüm Çarşamba günlerinde yazılsın bundan böyle. Çarşambaları nostalji günüm olsun yazabildiğim kadarıyla..

Ben babama çok benzerim. En çok da vücut olarak. Uzun boylu ve zayıftır babam. Eskiden babam bir adım atardı ben peşi sıra mini mini adımlar atardım ve yetişme çabalarım yorgun düşürürdü. Şimdi de yetişemiyorum pek ama arayı kapatıyoruz yavaş yavaş. Tepkilerimiz bile benzer babamla. O mesela kızamaz ki hiç bana. Sinirlenir ama hemen durulur ve yanıma gelir. İçinde kocaman pamuk bir kalbi vardır yere göğe sığmayan. Ben de kızarım çabucak ama hemen de durulurum. Sanatçı ruhludur babam. Benim resmimi çizmişti kaç defa ve daha başka resimler. Güzel de yazar. Kelimeleri sevmem de onun anneme yazdığı mektuplar sayesinde olmuştur hatta. İlk gördüğümde ve birkaç satır okuduğumda -ki annem hala saklar ama okutmaz- nasıl da etkilenmiştim. Duygusal, romantik ve aşık babam. Güzel de fotoğraf çeker Mamiya’sıyla. Ondan aldım fotoğraf tutkumu. Birlikte fotoğraf çekmek çok güzel..

Çocukken çektikleri ses kayıtlarımı dinlediğimde nasıl bir duygu kaplıyor içimi keşke anlatabilsem burdan, duyurabilsem size de. Anlatacak çok güzel anılarım var babamla mesela el ele dolaşmalarımız sokaklarda, bana çiğköfte sarışları, kokteyl hazırlayıp yanında çerezle ikram etmeleri, sokakta ooff adama bak diye yanımda babama laf atmaları, çılgınlıklarımız; mesela pazara çıkıyoruz diye elimizi kolumuzu sallaya sallaya tren istasyonuna gelince düşünmeden atlayıp adapazarına ıslama köfte yemeye gidişimiz, kapıya gonca güller bırakmaları, orgun başına oturup gitarımı da elime verip hadi bakalım çal demeleri ve benim agora meyhanesini gitarla çalmaya çalışma zamanlarım, gecenin ilerleyen saatlerinde eve geldiğimde “erkek olsan yanmıştık seni eve sokamayacaktık herhalde” diye bana takılmaları, düğünümde dans ederken beni sımsıkı tutup hüngür hüngür ağlaması, ve daha neler neler. Nasıl yazayım hepsini bir anda. İyiki diyorum annem ve babam onlar. Ben onlarsız onlar bensiz neye benzerdi, yapay çiçekler gibi olurduk. Dışarıdan güzel görünürken içimizde sonsuz bir boşluk taşırdık. Şimdi bunları okuyup da ağlar zuzularım benim. Ama mutluluktandır o gözyaşları ben bilirim. Bazen çekinip de dile getiremediğim şeylerin yansıması kelimelerim gibi. Sık sık söylerim ben sevdiğimi çoğu mesajda, mektupta, msn kapanışlarında. Gene de az geliyor bazen. Daha çok diyorum daha çok söylemeli. Söylendikçe yıpranan bir şey değil sevmek kelimesi ne de olsa aksine en muhteşem şey kullandıkça yenilenen, güzelleşen..

Eskiden asi bir çocuktum ben. Tek çocuk olmanın şımarıklığı olmamış üzerimde hiç anlatırlar. Sadece sarı inadım tutarmış bazı zamanlarda ki hala öyledir. O zamanlarda annem ve babamla gezmek dolaşmak veya onların yanında kalmak yerine hep başka şeyleri seçerdim şimdi ne kadar pişmanım. Önceliğim onlar olmalıydı diyorum kendi kendime. Birlikte bir plan yaptıysak o başka bir şey için ertelenmemeliydi. Neyse ki telafi etmeye çalışıyorum artık. Ne de olsa o zamanlar toyduk daha. Birilerinin anlatmasıyla kabul edilecek şeyler değil bunlar. Hep tecrübe.

Babam çok destek oldu bana. Hep çok sevdi beni. Annem de öyle tabi. İki pamuk beni de pamuk yaptılar. Hayat dolu olmam, ben olmam hep onlar sayesinde. Ne büyük emek, ne büyük fedakarlık. Canım babam, zaman zaman mahçup bir çocuk gibi bakan, üzüntüsünü içinde yaşayan, istedikleri için çalışan didinen bırakmayan, sohbeti keyifli, kelimeleri değerli, yerine göre ciddi yerine göre ortamı kahkahaya boğan, bara gidip bira içtiğim, yorulup omzuna yattığım, dans müziklerinde tek kavalyem, beni herşeyden çok seven, hayatımdaki vazgeçilmez parçam, hala gençliğinin ilk günlerinde bir delikanlı babam.

Hani şu reklamdaki küçük bilmiş çocuklar gibi oldum; benim babam doktor, benim babam mühendis, benim babam sanatçı, benim babam öğretmen... Benim babam herşey..Seni çok seviyorum babacım...