Siyah beyaz Cezayir

Bazen durup düşününce blog sayfamı bir kategoriye sokamadığımı görüyorum. Ne sadece bir Cezayir anlatıcısıyım, ne sadece hayatın getirdiklerini yazıyorum, ne de beni oyalayan hobilerimi, sevdiğim şeyleri. Belki sadece biri olsaydım daha mı iyi olurdu diye geçiriyorum içimden. Hani her şeyi aynı anda yapmak isteyen aslında hiç birini yapamaz derler ya, biraz öyle olmasından korkuyorum sanırım. 

Cezayir'i anlatmak elbette ki en sevdiğim şeylerden biri. Dile kolay 6 yıldan fazlasını kapsıyor hayatımın. Hele ki bir gün bırakıp gidecek olmak düşüncesi içimi burkuyor. Anılardan vazgeçip çekip gitmek gibi olacak sanki buradan ayrılmak. Neyse ki zaman var daha. 

Bugün kırık bir yüzüğü yapıştırırken elime bulaşan japon yapıştırıcısından kurtulmaya çalışırkenki korkum kadar net buradan başka bir hayata geçiş yapmak benim için. Öylesine bir korku duyuyorum kimi zaman. Buranın havası içimizde bir yerlere sıkıca tutunmuş belli ki, bırakmak istemiyor. 

Neyse ki fotoğraflar iyi geliyor!

Fotoğrafı tumblr'den buldum. Yine kim olduğunu yazmamışım bir kenara. Olsun niyetim pek masum neticede.  Bu güzellikleri paylaşmak derdim ne de olsa, anlatmaya çalışmak içimden gelen tüm kelimelerle, tüm saflığımla. Anlayacaklardır!

Hala bu fotoğraflardaki gibi Cezayir. Siyah beyazlığına birkaç parça renk ekleyin ve öyle hayal edin kafi!

Örneğin bu fotoğraf gibi aynı. Bu fotoğrafı da tumblr'da buldum. 

Notre Dama d'Afrique kilisesini bir kez de görmüş olsam sevdim. Hem içine de şöyle bir bakabilmiştim. Aslında yakında havaların güzelleştiği bir bahar gününde buraya gitmek istiyorum. Bir de iki tane müze var aklımda. Keşke her güne bir masal gibi her güne bir tarihi yer de görebilsek.

Burası neresi tam bilemiyorum. Hangi bölgenin kıyısı? Bu fotoğrafı arkadaşım Sarah çekmişti ve bana vermişti bir zamanlar. Seviyorum dalgalara bakmayı. İçlerine dalmak geliyor aklıma hep. Hem, deniz zaten her bölgede her coğrafya da güzel! 

Burayı da hatırlıyorum, kemerli kısmından ana caddeden ve köprünün altı kısmından, ama şu asansör denen yerin neresi olduğunu bilemedim. Ya şu anda yok veya nadiren geçtiğimizden hatırlayamadım. Ama bir yere not ediyorum bakacağım tam da o noktada şu anda ne var diye. 

Bu arabalar gibi eski modelleri ilk geldiğimiz yıllarda hep görüyorduk trafikte. Şimdi artık çok nadiren görüyoruz. Oysa o halleri pek ilgi çekiciydi. Gerçekten de zamanda yolculuk yapmak gibi oluyordu her yol maceramız. Keşke biraz bakım yapılabilse de trafikten çekilmeseler veya çürümeye bırakılmasalar, parçalanmasalar.

Bu Cami'de dışarıdan bakıldığında oldukça heybetli güzel bembeyaz bir cami. İçine hiç girmedim. Ama böyle bir yapı olduğunu düşününce girmek için can atıyorum diyebilirim. Belki bir gün o da olur. 

Ve bir gündelik hayat manzarası, bir pazar yeri. Bu fotoğraf ne kadar eski bilemiyorum tarihi yoktu üzerinde. Bir bit pazarı bulabilsem gidip pek çok eski fotoğraf alacağım ama henüz bulamadım. Eskiden gittiğimiz bir marketin üst katında fotoğraflar satılıyordu, almıştım birkaç tane. Kapanacağını bilsem elbette daha çok alırdım. Pazar şu ana kadar 4-5 tane görmüşümdür. Aynı böyle zaten. O 5 adetin içinde bir de kıyafet pazarı görmüştüm ama kalabalıktan bunalıp hemen çıkmak istemiştim. Zaten daha ilk yıllarımızdı, korku vardı biraz da. Pazarları bizim kadar çeşitli değil. Manavda ne buluyorsak orada da onları buluyoruz hatta çoğu zaman daha bile azını. Yine de başkentte durum daha farklı olabilir tabi. Yeşil erik ve vişne bulunabildiğine dair duyumlar almıştım geçen sene. 

Çoğu zaman bu fotoğrafları gördüğümde keşke hayat hep böyle kalabilseydi diyorum. Siyan beyaz olmasına aldırmaksızın!

Yeni bir Cezayir yazısında görüşmek dileğiyle...