Zamanın ellerinde

Nihayet yazabiliyorum artık. Herkese Merhaba. Koşturmalı bir tatilden sonra ancak toparlanabildim. Malum bavul boşaltmalar, evi derleyip toplamalar epey zaman alıyor. Neyse ki bizi bahar havası karşıladı da döndüğümüz için moralimiz bozulmadı. Onca güzel şeyi, aileyi, dostları, evi bırakmak zor geldi elbette. Ama burada olmanın da güzel yanları hep vardı, hala daha var. 

Bundan sonra sık sık yazacağım. Anlatacak çok şey var, her zaman olduğu gibi. 

Gitmeye yakın toparlanma telaşım çoktu. Malum kesin dönüşe doğru ilerliyoruz ve fazlalıkları ayırıp ayıklamanın tam da sırası. Her gidişte artık gerekli olmayan veya kullanılmayanları götürüyoruz yanımızda Türkiye'ye. Henüz onları yerleştirecek bir ev olmadığından, evimizde hala tadilat olduğundan anne babaların evlerinde açtıkları yerlere koyup duruyoruz. 

Toparlanma halleri, bavulların ortaya çıkması ve eşyaların etrafa saçılması kedilerin en keyif aldıkları şey herhalde. Türkiye'ye giderken kedimiz eşyaların arasında kendine yer bulmayı ihmal etmedi. Bir ara bavula koyup götürsem pisiciğimi diye bile düşündüm:)Bavulda kalmaya son derece istekli gibiydi.

Öyle hınca hınç doluydu ki bavullar ona yer de yoktu aslında. Tek bir şehre gidiyor olsak götürmeyi çok isterdim tabi ama devamlı bir telaş halinde olacak olmamız ve şehir değiştirmemiz nedeniyle kedim perişan olacağından onu bir arkadaşımız nezaretinde evde bıraktık. Hem onun için de mekan değişikliği olmadığından rahat oldu. Tabi ilk ayrılış olduğundan ve bize çok alıştığından biraz aramış bizi prenses böcek. Döndüğümüzde mutluluktan çıldırdı:)

Hava alanında bir takım yenilikler vardı yine. Gece uçağı ile gideceğimiz için ortalık çok sakindi. Bu da oldukça işimize geldi. Rahatça bavullarımızı verip kahvelerimizi yudumladık. Ben de biraz stres atmış oldum. 

Sanırım döndüğümde buranın kahvelerini epey özleyeceğim. Ama istediğim zaman ve yerde Türk kahvesi içmenin keyfi kısa zamanda unutturacaktır bu özledi diye ümit ediyorum. 

İzmir'in meşhur kedileri yine karşınızda. Eşimin ailesinin oturduğu yerin otoparkı burası. Karşıyaka'da. Kedicikleri besledik oynadık bol bol. Onların canına minnet zaten. İzmir'in insanları sıcak ve sevgi dolu olduklarından hayvanlarla ilgileniyorlar, buna sık sık şahit oluyoruz. İzmir'in en sevdiğim taraflarından biri de bu. Mağazalarda, dükkanlarda bile kediler var, tam sevdiğim gibi. Öyle iş yerinde mağazada kedi mi olur diye düşünen zihniyette değiller. Umarım bu düşünce biçimi hiç kaybolmaz. 

Bu fotoğrafı Alsancak'ta çekti arkadaşım Gediz. En sevdiğim fotoğraflarımızdan biri. İzmir'de havalar hep güzel gitti şansımıza. O gece de güzel bir gece oldu. Ne zamandır aklıma taktığım dilek fenerlerinden bir tane alıp dilek dileyebildim nihayet. Meğer ne kocamanlarmış onlar. Gözden kaybolana kadar izledim çocukça bir mutlulukla. Yanımda gelirken de birkaç tane getirsem diyordum ama her zamanki gibi unuttum.

Burada ne kadar sevinçli olduğumu görebilirsiniz. Hatta orada olmanın da getirdiği mutlulukla ağladım bile dayanamayıp. Nitekim şimdi fotoğraflara bakınca da zaman zaman gözlerim doluyor. Ama hep güzel şeyler düşünmeye çalışıyorum, ilerde İzmir'de inşallah güzel bir yaşantımız olacak diye hayaller kurup seviniyorum kendimce. Yoksa bunca km uzakta ve bunca olanaksızlıkta nasıl dayanır ki insan öyle değil mi? Bulunduğumuz yeri ve etrafımızdakileri güzelleştirmek her zaman bizim elimizde. Yapmak isteyelim yeter ki. 

Ahh güzel İzmir. Güneşli bir pazar gününde Karşıyaka'daki Taypark'da çektim bu fotoğrafı. Herkes çoluk çocuk parkta dolaşıyordu. Şezlonglarını almış çimenlere serilmişlerdi çiftler. O anı yaşamak çok güzeldi. En çok yaz aylarında özlüyorum sanırım memleketimi çünkü ruhumuz daha özgür kalabiliyor. Bu gidişle elimizden alına alına pek özgürlüğümüz de kalmayacak yakında ama neyse. Ben umutlarımı içimde hep diri tutuyorum. 

Yeni yazılarda görüşmek dileğiyle.

Mutlu kalın:)