Bir başka Cezayir

Cezayir aslında hep aynı, değişmedi o eskiye dönük yüzü. Sadece ilk geldiğimiz yıllara oranla biraz farklı. Farklı olan da ne insanlar ne kültür, değişen sadece eşya. (diğer anlamıyla) Birkaç yeni bina, çeşitlenen meyve sebzeler de yanında ekstra, hepsi o. Yoksa ne insanların yaşamı, ne binaların düzeni, ne sokakların dokusu, ne de bakış açıları değişti. Asıl değişim odur aslında öyle değil mi? Birkaç süsleme oldu şehirde hepsi o. O da başkentte. Bizim gibi başkente uzak yerlerde çok da ses getiren değişiklikler olmuyor, çünkü burada her şey çok yavaş, zaman da yavaş akıyor. 

Başkente giderken farklı yollara, ara sokaklara sapmayı seviyorum. En son gidişte öyle bir yola girdik ki bayıldım. Ama tabi arabayla geçtiğimiz için o çok beğendiğim mekanları fotoğraflayamadım, sadece aklıma yazdım. Begonvilli evler, harika desenli seramikleri olan bir cami, renkli evler gördük. Hoşuma gitti. Binalar hep böyle panjurlu veya balkonları demir parmaklıklı. Dışarıdan görülmek istemiyorlar. Çoğu güzel teras, balkon sırf içe dönüklük yüzünden verimli kullanılamıyor. Bunları her fırsatta yazmaya çalışıyorum.

Bu da bir apartman. Genelde pek dökükler. Herhalde iyi binalar sayılıdır, o hani kat lambası bulunan, kapıcısı olan, gün aşırı veya haftada bir temizlenen, yani bizim bildiğimiz gibi olanlar. Mobilis yazan mavi tenteli yer minik bir dükkan. İçinde telefon kartı falan satılan türden bir yer. Kontörlü konuşma da yapabiliyorsunuz. Mobilis burada benim de kullandığım telefon servisinin adı, Djezzy ve Nedjma adlı olanları da var, Mobilis sıkça tercih ediliyor. Bazı dükkanlar sadece telefon etmek için açık kalıyor düşünebiliyor musunuz? Eskiden büfelerde kontörlü telefonların olmasına benzetiyorum ki hala olan yerler var, ama ne derece kullanıldığı önemli. Burada cep telefonlarından aramak yerine oralardan aramayı tercih eden bir çoğunluk var. Mesela bakkallardan tek dal sigara almak buralarda hala geçerli bir uygulama.

Yoldaki satıcıları seviyorum. Hep en tazeyi satıyorlar. Yan taraflardaki tarlalardan toplayıp hemen önünde satıyorlar. Soğan, patates, kıvırcık çok sık görülüyor. Bir de kavun tarlaları çok olduğundan tarla kenarlarında sıkça kavun satıcıları oluyor. Bizim yaşadığımız şehir kavunu ile ünlü ve inanılmaz güzel kavunları var. Bizim Kırkağaç kavunundan güzel gerçekten ve kış aylarının başladığı zamanlarda bile kavun yiyebiliyoruz bal gibi oluyor. 

Bu teksas kıvamındaki yer de bir restoran. Pizza falan satan bir yer sanırım. Cuma resmi tatil günü olduğundan henüz yeni açılıyordu herhalde. Pek teferruata ihtiyaç duymazlar dükkan sahipleri, temizlik veya süs, dekorasyon öyle tercih edilen bir şey değil. İhtiyaç olanı satsın yeter. Olmayanı da yan dükkandan kapıp getireyim mantığı hiiiiiç yok. Ben en çok bizim esnafımızın keskin zekasını özlüyorum burada ve o asla yok demek istemeyen haklı gururunu. Bazen burda olan şeyi bile getirmeye üşeniyorlar. 

Bu da hala yola çıkabilen bir araba. Sanmayın ki terk edilmiş. Eskiden bu tip arabaları daha sık görürdük trafikte ama şimdi belli yaştakilerin trafiğe çıkması yasaklandığından, eskisinden daha az karşılaşıyoruz. Ama kapısı olmayan arabanın bile yolda gittiğini gördüm. Camı olmayanlar, aynası olmayanlar, farları yanmayanlar çoğunlukta. Artık şaşırmıyoruz, benimsedik.

Burası da kampımızın hemen yakınındaki Naciria köyünün lojman tipi evlerinden biri. Ben o eski lojmanlara çok benzetiyorum. Ama tabi benim gördüğüm lojmanlar bunlardan kat kat iyiydi. Ne kadar kötü durumda olursa olsunlar, balkonlarına görünmez olmak için gerdikleri mavi çizgili tente kumaşlarını ve iplere asılı renkli çamaşırları seviyorum. Ruhumda çingenelik var sanıyorum. Yaşanmışlık hissi veriyor bana ve sanırım dokuya da yakışıyor. Cezayir'i modern düşündüğümde içini dolduramıyorum! Bu haliyle var olmasını seviyorum. 

Tabi bizim için yaşama kolaylığı bakımından daha temiz, daha modern ve daha içinde bulunduğumuz yüzyıla uygun olmasını dilerdim.