Pazar ile iki çift laf

'Dün yine internetin azizliğine uğrayınca, hevesle yazdığım yazım kalakaldı öylece. Öğretmenler günü yazımdan evvel yayınlamak istedim.'

Bu pazar günü de benim için her zamanki gibi olağan haliyle başladı. Kasvetli, karanlık ve bolca rüzgarlı bir gün. Aslında birkaç gündür çok parlak ve sıcak bir hava vardı, yazdan kalmaydı adeta. Sanırım pastırma sıcaklarıydı onlar. 32 dereceyi bile gördük bir ara, hemen bahçede aldık soluğu. Çabucak geçip gideceğini bilsem de seviyorum bu ılık sıcakları.

Eskide kalan pazarları özlüyorum her pazar gününde ve bunu devamlı dile getiririm. O heyecanla güne başladığım pofidik yorganımla yatağımı, annemin süper kahvaltısını ve gün için öngördüğümüz planların güzelliğini. Biz deyim yerindeyse gezenti bir aileydik, hoş hala öyle sayılırız. Pazar günleri yanımıza hiç bir şey almadan sebze pazarına diye evden çıkıp, trene atlayıp Adapazarına ıslama köftel yemeğe gittiğimizi, otobüsle veya arabayla hadi kadıköy'e gidip midye tava yiyelim dediğimiz günleri dün gibi anımsıyorum. Babam bu konularda epey çılgındır. Ankara'daki kuzenlerin daha o zaman ufak olan çocuklarını özleyip hadi Ankara'ya gidelim dediğini bilirim durduk yerde. Bu huyunu pek seviyorum. Bana da genetik olarak aktarılmış sanırım bu gezentilik. Evcimenimdir de aslında aynı zamanda. Evcimen olmak eve tıkılıp kalmak değil benim literatürümde, evi sevmek, evde vakit geçirmeyi sevmek demek. İyi ki zamanında hakkını vererek gezmiş, keyifli vakit geçirmişim diyorum. Şu son 7 yıldır epey eksik kaldık pek çok şeyden.

Fotoğraf: tumblr

Sadece havayı koklayıp birkaç değişik insan görmek için mavi göğün altında dolaşmayı, yani tüm telaştan uzak, berrak ve durgun bir su gibi olmayı, sadece güne katılmayı, bu anları özledim. Hayatın kendi seyrinde ilerleyişini pek güzel anlatmış bu fotoğraf. Cezayir'de güneşli bir gün ve insanlar sokaklarda. Tesadüf o ki hep de en ilgimi çekmiş olan o ince binanın önündeler ve kayıtsızca ilerliyorlar. 

Fotoğraf: alger flickr by bachir

Cezayir otoyolundan bir an. Şimdi bu fotoğrafa bakarken araba yolculuğu yaptığımı hayal ettim, elimde not defterim tam da bir şeyler yazmaya çabalarken bu saman dolu kamyonu görünce fotoğraflamadan edemeyeceğim diye düşündüm. O anda, pencere kenarında kamyonun yanına gelmeyi ve sürücüye bakmayı düşünürken buldum kendimi. Araçların yanından geçerken, ki eğer ilginç bir araçsa, içindeki sürücüye daima bakarım gizliden de olsa. Burada böyle tıklım tıkış giden çoook kamyon görebiliyoruz. Bazen öyle bir dolu oluyor ki aracın gittiğine şükretmek lazım diyoruz. Samanın sarısı, bozkırın havasına, yolun asfaltına ve gökyüzünün pamuk bulutlarına yakışmış; ne zaman baksam tuhaf bir şekilde seviyorum bu fotoğrafı. 

Pazar gününe yakıştırdığım iki fotoğrafım daha var sizin için. O sevdiğim berber desenli kilimlerin üzerinde, sevdiğim tabakla, o işlemeli bakır tepside hazırlanmış bir Cezayir yemeyi. Daha çok zeytin ve limon süslemeli pazı kavurmasına benziyor ama herhalde geleneksel bir adı vardır. Şu anda başka bir şehri keşfetmek için yolda olmayı, sonra daha önce hiç görmediğim bir berberi evinde yere çömelip şu yemekten yiyecek olmayı isterdim. Kim bilir ne hikayeler anlatılır o evde.

 

Bu da Cezayir'den bir çiçekçi dükkanı. Öyle her istediğiniz çiçeği bulmanız güç buralarda. Güller bile genelde çok sağlıklı olmuyor. Yine de bir çiçekçinin bu kadar çok çiçeği varsa orası iyi bir çiçekçidir diyebiliriz. Cezayir koşullarında bir dükkanda bu kadar mal olabilmesi güzel, sarı papatyaları bile varmış gül haricinde. Dönerken yolumun üzerinde bir çiçekçi olmasını ve oraya uğrayabilme ihtimalimi seviyorum. Ne de olsa evde taze çiçek gibisi yoktur öyle değil mi? Doğum günümde gelen iki güzel kaktüsü keçilerin yediğini düşünürsek, çiçeklerin etrafımda olmasını özlediğimi gönül rahatlığıyla söyleyebilirim!