Bugünlerde hep belki...

Bugün bir de baktım ki dört gün olmuş bile yazmayalı bloguma. Aslında hergün onlarca yazı yazmak istiyorum. Aklımda da o kadar çok şey var ki biriken yazılmak için..Ama bazen böyle olur ya insan işte. Ben de öyleyim. Böyle biraz sıkkın, azıcık huysuz, elinden oyuncağı alınmış ve onu hiç unutmamış bu yüzden içi hep buruk bir kız çocuğu gibi. Bilmem neden. Belki havalardan, belki bulutlardan, belki belki belki...Hem internetin de ruh hali pek iyi değil, belki gelir diye bir umutla bekliyorum her gittiğinde. Sandalye tepesinde beklemekten belim tuttu.

Dün yine odamdan çıkmadım bu yüzden. Biraz uzandım tavandaki yıldızlara bakıp hayaller kurdum. Sonra Miyazaki'nin en çok izlemek istediğim filmlerinden Ponyo'yu eşim netten indirmişti onu izledim. Tabi onun dünyasına daldım daha sonra. Dayanamadım bir de Laputa'yı izledim. Şu Miyazaki amcayı içtenlikle tebrik ediyorum. Böyle ona sıkıca sarılıp bana her filmiyde verdiği kocaman renkli dünyam ve hayal gücü için teşekkür ediyorum. Bütün filmleri mi güzel olur insanın yaaa..Şimdi tek isteğim sevdiğim filmlerinin karakterlerinin oyuncaklarını edinebilmek. Özellikle de Ponyo'ya bayıldım. Tabi bir de Spirited Away deki minik kara böcükleri çok sevmiştim. İsimlerini hatırlayamadım şimdi. Dün odada böyle geçti işte. Biraz da çikolatalı kek kemirerek.

Evimi özledim yine bu aralar. Odamı özledim. Odamın dağınıklığını, o canhıraş aradığım şeyleri bulamamanın sıkıntısını ama bir yerde olduklarını bilmenin sevincini, o evdeki herşey de bir hatıram olmasını, annemin kullandığı deterjanın kokusunu, sabah mis yemek kokularıyla uyanmayı özledim. Sonra çıtır çıtır simit yemeyi özledim. İlkokuldayken bir osman amcamız vardı kantinde. Simitin yanında yemek için o etrafa dağılan milyon tane susam tanelerini toplayıp vermesi için bize yalvarırdık ona. Onları yemekten çok hoşlanırdık. Bir de hatırlıyorum annem yüz lira verirdi bir simit ve gazoz alırdım kendime..Üniversitedeyken de kantinden karışık tost ve çay alma seramonisi olurdu. Hep sevdim okul bahçelerindeki kantin alışverişlerini. Şimdi keşke o zamanlara dönebilsem ve yapamadığım herşeyi yapsam diyorum seksenlik bir kadın edasında. Biraz da havanın pusundan sanırım bu eda.

Birazdan odama gideceğim yeniden. Ayaklarımı uzatıp günlük tembelliğime kaldığım yerden devam edeceğim. Belki yine Ponyo'yu izlerim. Beni şimdilik hiç sarmayan Elif Şafağın Araf'ını okumaya devam ederim belki..Yani bugünlerde hep belkiiii...