Özlenen mekan değil zamanmış meğer

"Bu yazı dün yazıldı ama internetten ötürü yayınlanamadı. O yüzden şimdi okumanın tam zamanı.."

Bugünlerde hava yine kış soğuğuna büründü. Güneşsiz, suratsız, asabi sanki. Zaten arada yağıp duruyor da bu haline üzülür ağlar gibi. Benim gibi. Bir kitap okuyorum günlerdir. Kadından Kentler; Murathan Mungan’ın. Önceleri Elif Şafak’a başlamıştım Araf’a bitiremedim ilk defa.Yani ilk defa bu kadının kitabını bitirmek gelmedi içimden, aldığım yerine koyuverdim 50-60 sayfa sonunda. Kadından kentleri ise bitirmek istemiyorum ağırdan alıyorum epeyce. Bir sürü hayat bir süsü yaşanmışlık, anı var içinde. Ama hüzün kapladı içimi kitap. Evet kitap yaptı bunu. Okumaya başladığımdan beri hava sessiz, okumaya başladığımdan beri içim ıssız, gözlerim yağışlı. Okuyorum, düşünüyorum, düşlüyorum ama hava gibiyim aynı; kara. Hep geçmişi düşündürüyor bana kitap. Kaybettiğim sevdiklerimi, geride bıraktığım arkadaşlarımı, geçtiğim sokakları, seçtiğim şehirleri bir bir hatırlatıyor bana.Yaşamımı en baştan ele aldı da film gibi sahne sahne izletiyor sanki. Hayatımdaki önemlileri veya zamanında önemli olduklarını bilmediklerimi öğreniyor, en değer verdiklerimin gereksizliğini gösteriyor bana. Kafamdakilerin fotoğrafını çekmek istiyorum. Aynı bir makina gibi. Kendimi kurmak, o anı gözümün önüne getirmek ve sabitlemek hiç unutmamak için. Sanırım yaşlanmaktan en çok bu yüzden korkuyorum; anılarımı unutacağım için, kokuları, sesleri unutacağım için. Ses kayıt cihazımı daha çok kullanmalıyım diyorum kendime. Anneme babama onları ne kadar çok sevdiği daha sık söylemeliyim. Elimdekilere tüm gücümle sahip çıkmalıyım.

Bu aralar çok çabuk sinirleniyorum. İçimdeki bu sinirlilik halini iyi bilirim. Çok zaman ziyaret etmiştir beni ve zaten bildim bileli bu halim sabittir bir yerlerde. Asabiyimdir bazen olaylar, durumlar yada birşey olmadıysa da hayat karşısında asabiyimdir. Şimdilerde zaman geçtiği için asabiyim. Onu tutamadığım, kendime yerleştiremediğim için.

Yapmak istediklerimi sıralıyorum ardı ardına günlerdir içimden. Evime gidince eski fotoğraflara bakmak hatta en eskilerini poşetlerinden çıkartıp albümlere koymak istedim önceleri. Sonra o eski torbaya takıldı aklım. Dedim o torbada kalmalılar.Şimdi onları yepyeni albümlere koymak olmaz. Ama bolca bakmak istedim. Sonra en çok istanbul’u gezme isteği var içimde. Ama hep gezdiğim gibi ortaköyü, taksimi değil. Eminönünü, tahtakaleyi, kapalı çarşıyı..Sonra laptopumdaki fotoğraflarımı düşünüyorum. Şöyle onlara dokunup bakamamak üzüyor beni. Hepsini bir çırpıda gerçek dünyaya taşımak içinde bulundukları bu sanallıktan kurtarmak istiyorum. Annem de der hep “kızım böyle cdlerde bilgisayarda olmuyor bakmak. Gelen birilerine göstericem gösteremiyorum.Şunları bir çıkartıver de bakalım” diye. Şimdi ona çoook hak veriyorum. Zaman bolken basılacakları ayırayım diyorum. Çünkü yapmadığım şeyler sonraları çok yük oluyor omuzlarıma, canımı acıtıyor. Hani derler ya çok şey isteyen hiçbişey yapamaz diye çok doğruymuş bu. Ben hep biraz aç gözlü oldum hayata karşı. Bir sürü şeyi istedim ki hala istiyorum, onu da yapayım bunu da yapayım diye. Ama hep iyi niyetimden istedim, hep öyle hayaller kurardım çünkü şunu ve şunu ve şunu da aynı anda yapan ben diye hayaller. Gene öyleyim tabi. Ama ne az şey var elimde diyorum bazen. Zamanında nasıl da atlamışım bunları diyorum.
Hani Ankarayı özlüyorum ya durup durup. Bu gidişimde yine anladım asıl özlediğimin aslında Ankara olmadığını, oradaki zamanlarımı özlüyorum ben. Şimdi sokaklarda yalnız başına yürümek, etrafı izleyip eskiyi düşünmek kar etmiyor. Olmuyor, o tadı vermiyor. İşte biliyorum artık mekanlar değil zamanlar özleniyor. Mesela teyzemlerin oturduğu bulvar apartmanını özlüyorum oradaki zamanları, kırmızı yemek masasını, girişteki matador resmini, yatak odasının aynasındaki yapışkan alfi; sonra babannemin gri yumuşak koltuklarını, mutfaktaki kahverengi davlumbazı bana börek pişirdiği, onun kocaman şekerli kurabiyelerini, üzerine kabartmalı siyah vazoyu ve onlardaki balkona açılan soğuk ardiye odasını; eski evimizdeki soğuk odayı da özlüyorum nasıl heyecanla arardım birşeyler bulabilmek için üzeri örtülmüş eşyaları,sokağa bakmak da daha bir güzel olurdu o pencereden; duvardaki boydan boya kaplanmış sonbahar resminin içindeymiş gibi yediğimiz yemekleri; sobayı..sonra sokakta oynadığım zamanları özlüyorum,ip atlamayı, terlemeyi, arkadaki yıkıntı evden korkmayı, bir üst mahalleye gitmeye çekinmeyi özlüyorum. Tabi bir de susayınca bakkaldan su içmeyi: Faik amca su içebilir miiiyiiizz çok susadık?

İşte bu kitap yaşadığım her şeyi tekrar tekrar yaşatıyor bana, güldürüyor, düşündürüyor, ağlatıyor bir daha geri gidemeyeceğim için o zamanlara. Sanki hala oradayım gibi hissediyorum. Bedenim burada ama ruhum aklım hep orada. O yüzden bu çocukça hallerim belki de. Ben belki de bu zamana ait olamadım hiç. Bir çoğumuzun olduğu gibi hala. Yine de küçük mutluluklarımıza sahip çıkmaya çalışalım ve anılarımızı hep hatırlamaya devam edelim değil mi? Sıkıldığımız zamanlarda da şarkı söyleyelim bağıra bağıra:)

Not: Yukarıdaki çizim T.S Spookytooth'a aittir..Ve bu yazı da geçen zamana, geçmişte kalan arkadaşlara, dostlara, oyunlara, kişilere ve kaybettiğim sevdiklerime adanmıştır.