Bugünü anlatmaya kelimeler yetmez ki

On yıl geçti üzerinden ama sanki daha dün gibi. Depremi yaşamamama rağmen etkisi büyük. Onca insan geldi geçti hayatımızdan saniyeler içerisinde. Ne desem ne yazsam kafi gelmiyor gerçekten de. Bir yandan sanki hiç olmamış gibi hayatımızı yaşamaya çalışıyoruz korkularımızı bastırarak bir yandan da aklımızda kazılı duruyor her an yaşıyoruz..Sıklıkla izmitteyken aklıma geliyor. Daha çok gece yarılarında. Öyle ya hain bir canavar gibi korkunçluğuyla gelmişti geceyarısında; tanıdıklarımızın, arkadaşlarımızın, bildiklerimizin ve bilmediğimiz tanımadığımız insanların hayatına. Dile kolay on yıl geçti. Yazarken bile inanamıyorum. Zaman hızla geçiyor, biz de zamanın içinde geçiyoruz. Kimisi bir yerlerde takılı kalıyor, hayatlar asılı kalıyor zamanda bir noktada. Keşke daha farklı olsa ölümler. Vedalaşabilsek, güzel bir yolculuğa uğurlar gibi uğurlayabilsek, hatta çocukça belki ama kimse yanımızdan gitmese keşke herkes hep yakınlarda kalabilse sevdiklerine. İnsanoğlunun yaptıklarına karşı doğanın intikamı mı bu diyorum bazen. Ama sonra o güzelliklerine bakıyorum da evrenin, yanında kötüleri de olmadan tamamlanamıyor sanki, bütün olamıyor. Dünyanın dengesi mi böyle. Gidenler ve kalanlar. Sanki hiç ayrılmayacakmışız gibi yaşıyoruz bu hayatı. Sallapati. Hatta savsaklıyoruz günleri içimizden öff diye geçirerek. Böyle mi yapmalı? Zor sorular bunlar. Kişinin ancak içinde çözebileceği. Keşke bir aşısı olsa bu tür duyguların. Herkes daha duyarlı olsa, daha yaşamayı seven insanlar olsak, daha mutlu uyansak son günümüz mü diye bilmediğimiz güne. Ne yazık ki sadece sayfalarda kalıyor yazdıklarımız.

Bu kötü günde sevdiklerimi anıyorum. Bırakıp giden insanları, ellerimizle uğurladıklarımızı, hala gittiğine inanamadıklarımızı anıyorumne sebeple olursa olsun. Ama deprem de yitirdiğimiz onca insan için daha farklı duygular taşıyorum içimde. Koca bir ailenin bittiğini gördüm en yakınımda. Üstelik bilir gibi gitmişti arkadaşım yanımdan. Hiç unutmuyorum ki o anları. Espriyle karışık evine adapazarına gitmeden önceki gece ağzımızı tatlandıran helvayı yerken boşbulunup benim helvamı yiyorsunuz demişti. Nasıl bir ironi bu böyle. Sonra uzun zamandır istediğim ama vermeye razı gelmediği bir eşyasını sessizce çıkartıp vermişti o gece arkamdan gelip sanki bir daha göremeyeceğini bilerek beni. Koca bir aile gitti o gece. Daha yaşayacakları ne çok şey vardı oysa. Saymakla bitmez. Şimdi düşünüyorum da şanslıyım ben. Bunu bilerek yaşamalıyım. Hayatım hala bende. Kaybettiğim belki çok an var ama on yıldır yaşıyorum ben o olaydan beri. Hatta bugün hala hayattayım şükretmeliyim elbette. Bir yük insanın omuzlarında gidenlere inat yaşamak, sen yaşıyorsun, koşuyorsun, soluyorsun, seviyorsun, sevişiyorsun, ağlıyorsun, yiyiyor içiyorsun, bakıyor ve görüyorsun, şarkı söylüyorsun ve daha neler neler. Geride onlardan sadece silinmeye yüz tutmuş suretleri, belki kokuları, gülümsemeleri, fotoğrafları, birkaç hatırlayabildiğin anı kalıyor sadece.

Bugün yeniden yaşadım o korkunç zamanları. Hiç yaşamamış olmama rağmen acısını yaşadım taa derinlerde. Bir arkadaşım babasını kaybetti, bir arkadaşım ailesiyle birlikte gitti, sonra tanıdığımız insanlar vardı elbet; genç güzel gülüşlü biriydi şen kahkahaları vardı her daim, üstelik hamileydi, yeni evlenmişti biri daha tadına doyamamıştı güzel hayatının, birini tv den izledim betonların altından çıkarken, sonra nicelerini duyduk konuşmalardan, dönüş yolumuzda da gözlerimizle gördük o binaların yerle bir oluşlarını kelimenin tam manasıyla; hani kendi gözüm olmasa bir sanrı sanacaktım belki. Geçti ve gitti bile işte. Dile kolay on yıl. Geride kalanların hala unutamadığı on yıl. Gidenlere allahtan rahmet diliyorum, kalanlara da acılarının biraz hafiflemesi için dua ediyorum. Bir daha olmamasını ümit ediyorum, ümitlerim günlerle katlanarak çoğalıyor..