Yaşım kadar anlıyorum hayatı

Kaynak: Google

Bugün bolca düşünme ve çıkarım yapma günümmüş meğer. Hani bazen böyle isimlendirdiğimiz günlerimiz olur ya, çamaşır günü gibi basit de olabilir hatta. İşte kimi zaman yazma, kimi zaman eğlenme, kimi zaman ağlama, kimi zaman film günlerim oluyor ve daha niceleri. Bugün sanki hayatın anlamını keşfedecekmişim gibi yoğun düşünüyorum. Bu düşünme, irdeleme ve sorgulama halini seviyorum.

Yolun yarısına gelmeye çok da uzun bir süre kalmadı. Güzel mi güzel bir çocukluk, deli dolu bir gençlik yaşadım ve şimdi de kendimi keşfederek ve hayatı anlamaya çalışarak bilinçli bir yetişkinlik dönemi yaşıyorum. Cezayir'de olmamın katkısı büyük tabi. Burada ilk zamanlar her şey çok fazla heyecan vericiydi, yeni bir oyuncakla tanışan çocuk gibiydim. Sonraları ona alıştım, bazen sıkıldım, bazen yeniden keşfettim. Şimdi ise onu olduğu gibi kabullenmeyi öğreniyorum. Hayatımıza yeni birini katarkenki temkinli yaklaşımlarla ama büyük bir heyecan ve merak duygusuyla. 

Yaşadığım her şeyi bir bir düşünüyorum. Bazen hepsine yetişemiyorum tabi çabucak akıp gidiyor düşüncelerim. Keşke hepsini günü gününe kayıt edebilseydi beynimiz ve biz onları izleyebilseydik. Ne kadar çok yüz tanıdım, ne kadar çok yiyecek tattım, ne kadar çok ağaca dokundum, kuşları dinledim ama hepsi yaşım kadardı aslında ve hiç de yeterli değildi. Daha bir sürü yeni insan tanımak, bir sürü yeni yollara sapmak, bir sürü dünya keşfetmek, daha birçok kez denizin tuzunu tatmak ve çiçeği koklamak istiyorum. İçimdeki bu bitmek bilmeyen istekler silsilesi nereden geliyor acaba. Ben o kadar büyük müyüm? Meğer içimde ne uzun koridorlar, ne derin dehlizler, ne hızlı akan sular varmış da bilmiyormuşum. 

Bazen hatırladığım şeyleri düşününce çok  mutlu oluyorum. Mesela herkes arkadaşlarının okul numaralarını hatırlar ya ben onların yazılarını ve el hareketlerini hatırlıyorum. Bir kişiyi düşündüğümde onun yazısı geliyor aklıma. En çok kokuları unutuyorum bunu fark ettim. Ellerini de hatırlıyorum insanların ve anılarını ben de saklı tutuyorum sanki onların haricinde bir disk gibi. Birilerinin anılarına sahip olduğunuzu düşündünüz mü hiç? Aslında hepimiz tanıdıklarımızın anılarına sahibiz. İçinde olalım veya olmayalım o anılar bir şekilde bizimle yol alırlar. Bunu daha önce hiç düşünmemiştim. Belki de sandığımızdan daha önemlidir yanı başımızdaki insanlar. Hani biri demişti ya 'dünyada beni tanıyan herkes bir gün öldüğünde ben hiç var olmamış gibi olacağım' diye. Bu söz hep kafamda çınlıyor günlerdir. O yüzden daha çok yazmak, daha çok fotoğraf çekmek, daha çok konuşmak istiyorum. Bana dair daha çok kanıt bırakmak istiyorum hayata. 

Her gün geçtiğimiz yollara, gördüğümüz gök yüzüne, baktığımız duvarlara, izlediğimiz rüzgara keşke daha çok vakit ayırabilseydik de karşılarında durup dinleseydik kendimizi. Oysa bir kuşun yanımızdan geçişi gibi hızla geçip gidiyoruz bunlar gibi daha pek çok şeyin yanından, yakınından. Bir gün tüm bunları yeniden düşündüğümüzde belki o zaman hepsini tekrardan hatırlamak için yeterli gücü içimizde bulamayacağız. O yüzden hayatın ne kadar kıymetli olduğunu her an hissetmeli ve bilmeliyiz. Bunu bir başka insanda, bir hikayede, bir seste, bir beste de bilmeli ve hissetmeliyiz. Geçmişi, şimdiyi ve geleceği harmanlayıp yaşamalıyız, bugünün daha güzel olabilmesi için. Bugün umutlarımız ve hayallerimiz ile yaşamalıyız ki bizden geriye kalanlarla başkaları da gülümseyebilsin ve nefes almanın kıymetini idrak etsin. 

Karıncalar için ne kadar devasa yaratıklarız ama bir fil için ne kadar da kolay lokmayız. Hayat böyle bir şey. Sevdiğimiz şeyleri yaptığımız, sevdiklerimizle nefes aldığımız ve günü gülümseyerek karşılayıp sonlandırdığımız sürece yaşamımızın hakkını veriyoruz demektir. Bundan başka her şey teferruattır!