Mechmoum-Cennetin kokusu

Bugün haftanın ilk günü olması itibariyle zor geçti. Sakin bir gündü aslında,  belki de fazla sakin olmasıdır insanı boğan tarafı. Yine de güneşli bir gün olduğu için şanslı sayılırız. Henüz kış ile kaynaşma havasına giremedik. Havalar da böyle gittikçe gidemeyeceğimizi düşünüyorum açıkçası. 

Gittiğim gördüğüm yerler hakkında sık sık düşünürüm. Yazacağım zamanlarda özellikle aklıma türlü detaylar takılır. Ama zaman geçtikçe unutuyorum o hiç aklımdan gitmesini istemediğim zamanları. Bu yüzden üzülüyorum. Şimdilerde düşününce Fas Tunus ve Paris sanki bir masal gibi geliyor. Gözümü kapatıp kendimi orada hayal ettiğimde sadece belli başlı şeyleri hatırlıyorum. Oradaykenki hissiyatımı bir yerlerde saklayabilmeyi çok isterdim oysa ki. Zaman zaman çıkartıp o hislerle yoğrulmak iyi gelirdi. 

Yasemin çiçeği Tunustaki adıyla Mechmoum oradayken en çok aklıma yer eden şey oldu. İlk gördüğümde bir kilise bahçesindeydim, bir koca saksının dibinde unutulmuş gibi duruyordu. Eğilip kokladım, öyle güzeldi ki almaya kıyamadım onu yerinden. Oysa kökü yere değmiyordu öylece toprağın üzerinde bekliyordu sadece. Çok etkilendiğimi itiraf ediyorum. Yasemin çiçeğini severim, daha çok şeklinden ziyade kokusunu. Bazen yoğun olarak duyunca rahatsız olsam da yine de bende güzel duygular çağrıştırıyor.

Ece Temelkuran'ın Düğümlere Üfleyen Kadınlar kitabını okuyorum şu günlerde. Pek çabuk ilerleyemiyorum neden bilmem. Orada bir bölümde başlıktı bu çiçek, resmi ile birlikte. Adını o ana dek bilmiyordum, tipinden tanıdım. Oradayken sorduğumuzda bir şeyler dediklerini anımsıyordum ama uçmuş gitmiş kelimeler aklımdan tam manasıyla. Mişmuum diye telafuz ediliyormuş. Güzel, ahenkli bir adı var var kendi gibi. Bu çektiğim fotoğraf da kıymetlidir bu yüzden benim için. O kilise bahçesindeki anı dondurmaktı işte hepsi o aslında, yine de özel. Elime alıp koklasam da yanımda götürmeye pek çekinmiştim, içim el vermemişti. Sonrasında bir yerlerden bir tane almıştım ama sanırım yolculuk esnasında kaybettim. Üzülüyorum. 

Buralarda yasemin ağacı sokaklarda epeyce var. Ama böylesine hiç rastlamadım. Muhtemelen kuruyunca büzülüp bozulacak kokusunu yitirecekti ama olsun, keşke onu da kaybetmeseydim anılarım gibi. Tunus sokaklarında olmak güzeldi. Bu üç büyülü coğrafta Fas, Tunus ve Cezayir hayatımda ne kadar büyük bir alanı kaplıyor düşünüyorum da, hoşuma gidiyor, zorlukları olduysa da. Hep böyle büyülü mekanlarda dolaşmak ve o heyecanı iliklerime kadar hissetmek gibi bir derdim olmuştu içten içe, burada o büyüyü fazlaca hissedemiyor olsak da yine de yetiniyorum. Tunus ve Fas ile bir gün yeniden kucaklaşmayı ümit ediyorum.

 Fotoğraf: Pinterest

Fotoğrafı alıntıladım ama aynı böyle adamları sokaklarda yaseminleri satarken gördüğümü anımsıyorum. Fotoğraf çekmeye olanak bulamamışım herhalde, ne yazık.

 Fotoğraf: www.harissa.com

Epey emek de var bu demetlerin üzerinde. O mini mini narin çiçekleri böyle incelikle bir araya getirmek herkesin harcı olmasa gerek.

 Fotoğraf: Google Tunisie Jasmin

 Fotoğraf: Pinterest

Tam da bu amcanın oturduğu yerde, kendi tabirimle karpuz kapının önünde benim de bir fotoğrafım var. Orada dakikalarca kalmak istemiştim. O beyazlık insanı çılgınca içine çekiyordu. Özlemişim o hissi. Keşke biz oradayken de bu satıcıyla karşılaşsaydık, belki ben de yanında bir süre beklerdim ve çiçeklerin kokusunu içime çekerdim. Belki de anlatacak ufak tefek şeyleri olurdu bana.

Fotoğraf: Seghaier Lotfi

Bu da eski bir tablo, yasemin satıcılarını anlatan. Hoşuma gitti paylaşmak istedim. Umarım siz de benim kadar seversiniz bu cennet kokulu çiçeklerin hayatımdaki yerini.