Fotoğraf: Pinterest
Hayat dediğimiz şey anlardan ibaret. Bir varız bir de bakmışsın yok. Bunca kısayken ve bunca yaşanıyorken ufacık şeyleri kendimize dert ediniyoruz ya hayret ediyorum.
Bahçeden yazıyorum şu anda. Bu kadar zamandır beklediğim anlar nihayet kapımda. Bazı akşamlar serin de olsa bir çay içimlik vakit illaki yaratıyoruz. Nefes alıyoruz ufacık evimizden kapı önündeki verandaya çıkınca. Nefes de bir göz açıp kapatmalık mevzu ya nereden tutsak elimizde kalıyor.
Şu an oturduğum yerde beni tedirgin eden sesler var hemen yanıbaşımda. Bir kertenkele veya bir başka böcek olabilir. Takmamaya gayret etsem de ikidebir yanıma bakıp duruyorum. Ne de olsa Afrika her an her şey olabilir!
Karşımdaki metal saclardan korumalık panellerin ardında kocaman üzüm tarlalarından salıncak gıcırtısına benzer sesler geliyor. Bazen de ilaçlama motorunun sesi eski bir takayı andırıyor. Gözümü kapatabildiğim nadir zamanlardan biri işte o zamanlar. Bir de öğle tatillerinde, hafif serinlik varsa gölgelerde, o zaman verandaya gelip üç beş satır okurken kapatıyorum gözlerimi.
Fotoğraftaki kadınları pek sevdim. Bu yüzden paylaşmak istedim. Bazı dışarı çıkabildiğim günlerde sokaklarda karşılaşıyorum Berberi kadınlarla, geleneksel kıyafetleriyle. İki dudaklarının arasında işte onlar için o anda hayat. Ettikleri iki kelam lafta. Üzerlerine giydikleri basma elbiselerde hayatları, belki iki metrelik kumaş hepi topu.
Benim de hayatım buraya yazdığım iki satırın arasında işte böyle günlerde. Zaman iki dudağımızın arasında söylediğimiz kelimelerde, buruşmaya yüz tutan tenimizde ve ağrıyan yerlerimizde.
Blog dünyası üzüntülü bugünlerde. Cihan ablamızı kaybetmenin derin acısı var içimizde. Zamansız bir gidiş ve geride kalan kelimeleri. Tanışmamıştık ama uzaktan sevmiştik birbirimizi. Mekanı cennet olsun. Hayat keşke bizi sevdiklerimizle sınamasa!
Bahçeden yazıyorum şu anda. Bu kadar zamandır beklediğim anlar nihayet kapımda. Bazı akşamlar serin de olsa bir çay içimlik vakit illaki yaratıyoruz. Nefes alıyoruz ufacık evimizden kapı önündeki verandaya çıkınca. Nefes de bir göz açıp kapatmalık mevzu ya nereden tutsak elimizde kalıyor.
Şu an oturduğum yerde beni tedirgin eden sesler var hemen yanıbaşımda. Bir kertenkele veya bir başka böcek olabilir. Takmamaya gayret etsem de ikidebir yanıma bakıp duruyorum. Ne de olsa Afrika her an her şey olabilir!
Karşımdaki metal saclardan korumalık panellerin ardında kocaman üzüm tarlalarından salıncak gıcırtısına benzer sesler geliyor. Bazen de ilaçlama motorunun sesi eski bir takayı andırıyor. Gözümü kapatabildiğim nadir zamanlardan biri işte o zamanlar. Bir de öğle tatillerinde, hafif serinlik varsa gölgelerde, o zaman verandaya gelip üç beş satır okurken kapatıyorum gözlerimi.
Fotoğraftaki kadınları pek sevdim. Bu yüzden paylaşmak istedim. Bazı dışarı çıkabildiğim günlerde sokaklarda karşılaşıyorum Berberi kadınlarla, geleneksel kıyafetleriyle. İki dudaklarının arasında işte onlar için o anda hayat. Ettikleri iki kelam lafta. Üzerlerine giydikleri basma elbiselerde hayatları, belki iki metrelik kumaş hepi topu.
Benim de hayatım buraya yazdığım iki satırın arasında işte böyle günlerde. Zaman iki dudağımızın arasında söylediğimiz kelimelerde, buruşmaya yüz tutan tenimizde ve ağrıyan yerlerimizde.
Blog dünyası üzüntülü bugünlerde. Cihan ablamızı kaybetmenin derin acısı var içimizde. Zamansız bir gidiş ve geride kalan kelimeleri. Tanışmamıştık ama uzaktan sevmiştik birbirimizi. Mekanı cennet olsun. Hayat keşke bizi sevdiklerimizle sınamasa!
kadınlar,hayatın bel kemiği!
YanıtlaSilNe de güzel söylemişsin, harika!
SilResimleri ben de çok sevdim.
YanıtlaSilKadınların hayatın ve dünyanın kurucuları. Hayata çok verip az alıyorlar maalesef. Bunun için mücadele etmeliyiz. Kendimiz için, mücadele edemeyenler için. Sanatla, kavgayla neyle edebiliyorsak.
Siz de güzel yazmışsınız özellikle hayatın tarifi ile ilgili kısımları.
Çok teşekkür ederim güzel yorumunuz için. Mücadele etmek ruhumuzda var sanırım. Tabi hayat mecbur da bırakıyor bizleri. Fotoğrafı ben de çok sevdim.
SilSevgilerimle
Başınız sağolsun. ama hayat bu!
YanıtlaSilİlginç bir şekilde çok kez hatırlamadığımız derece küçük anların fotoğrafını çekmişsiniz yazınızla.
Umarım hepimiz bu küçük anların ve yaşamın değerinin gerçekten farkında oluruz.
Teşekkürler. Doğru, hayat böyle bir şey.
SilUmarım gerçekten farkında oluruz ve çoğalırız.
Sevgiler
Ben de şunu düşündüm, insan blog yazınca yalnız olmuyor / ölmüyor.. Seni tanımayan, yazılarından bilenler bile seviyor, arıyor, üzülüyor, arkandan iki dua ediyor.. işte emek vermek ve yaratmak, ne olursa olsun sonucu güzel..
YanıtlaSilKesinlikle doğru düşünmüşsün Cerencim, blog yazmak çok güzel, keyifli ve yalnızlığa da iyi geliyor. Hele ki böyle seninki gibi güzel yorumlar alınca insan aynı bir dosttan mektup almışçasına seviniyor. Emeğin karşılığını almak ne kadar da mühim gerçekten. Sevgilerimle
SilBazen yazılarını okuduğumda hissettiklerimi kelimelere döktüğümde yazmaktan vazgeçip dönmek istiyorum. Olmuyor kelimelerle.
YanıtlaSilKısa kısa yazmışsın ama, orada, o anı yaşamama engel olmuyor bu. Sanki o sıcak havanın kokusu burnumda, sesler kulağımdaymış gibi. Havalar ısındıkça yaza özlem duymaya başladım, belki de ondan yaz havası gibi geldi yazın.
Cihan ablayı tanımıyordum, mekanı Cennet olsun. Bir varız, bir yok, dediğin gibi..
Sevgiler.
Denizcim, yazdıklarımla sana güzel şeyler hissettirebiliyorsam eğer mutluyum.
SilBurada olmanın hissini alabilmen ne hoş. Ben de yazı hep özlüyorum, yakınında bile olsak. Ona varınca bile başka yazlara özlemim hep devam ediyor. Çok acayip bir his. Bir kızım olsa da adını yaz koysam diye düşünüyorum şu günlerde:)
Hayat acayip, bir var bir yok insanoğlu ve buna rağmen hırslar egolar ön sıralarda. Hayatın, hayattaki anların kıymetini bilmek, ufak şeylerden keyif almak lazım.
Sevgiler benden de sana kocaman.