Pazar notları oldu Pazartesi notları

Bu bir pazar günü yazısı olmalıydı ama yetiştiremedim. Akşam evde yazarım diyordum ama yine 575. ci kez izlediğim bir filme takılınca tv karşısında yayıldıkça yayıldım. Hatta yine hain bir sivrisinek tarafından ısırıldım, neyse ki kabarmadım. Geçen seneden beri sivrisinek alerjim var. Geçen yaz çok ısırıldım ve şiştikçe şiştim, soluğu hastanede aldık. Berbat ötesi bir şey. O kabaran yerler bir zonkluyor ki, birkaç gün yatarken bacaklarım çarşafa değmesin de acımasın diye ayaklarımın altına yastık koyup kıpırdamadan yattım. Sonradan ve birdenbire olan bir durum bu. Önceleri böcek ısırdı, örümcek yürüdü falan zannettik ama sivrisinek olduğunda karar kıldık. Doğru bir kararmış. Yine bir iki gün önce çorabın üzerinden ayak baş parmağımı ısırdı. Tombik bir şeye dönüştü ve uyutmadı günlerce. Artık sıcak da olsa ince ve uzun şeyler giymeye gayret ediyorum, bilhassa bahçede ve akşamları. Tabi Bodrum, Alaçatı, Çeşme gibi yerlerde herkes minicik şeyler giyerken tiril de olsa uzun bir şeylerle dolanmak feci sinir bozucu olabiliyor. 

Neyse; konumuz bu değildi. Rutin bir pazar günü geçirdim. Bol da ağlamalı. Annemle telefonda yazışırken herkesin çoluğu çocuğu yanında bir tek biz yalnızız diye yazışı beni bitirmişti zaten bir gece önde. Dün hep onu düşündüm durdum. Onlar da artık sabırlarının sonundalar. Ne kadar dönüşte İzmir'e de yerleşecek olsak sonunda gurbet gibi değil. Böyle zamanlarda hep buradaki varlığımı sorguluyorum. Gelecek adına yaptığımız hareketin bunca uzun sürmesinin ne derece doğru olduğunu düşünüyorum, hele hayat denen şey bu kadar kısa ve nankörken. Yine de sabrediyoruz. En azından bir süre daha. Sonra birkaç gündür izlemediğim bir dizinin finaline denk gelince, orada da epey hönkürdüm, ağladım, rahatladım. O an ağlama nedenim aslında dizide olan biten değil, gün boyu içimde biriktirdiklerimdi. Hayatın burada bu kadar kısıtlı olması, konuşacak sevdiğim bir arkadaşımın olmaması her ne kadar alıştığım bir şeymiş gibi gelse de bazen öyle olmadığı gerçeği ile yüzleşiyorum. Kelimelerim, defterlerim, kitaplarım yetmeyebiliyor. Üstüne üstlük bir de akşam kedinin kuyruğuna basıp da ciyaak edince ona da çok üzüldüm ve bir posta ağladım. Yani dün benim resmi ağlama günümmüş sanırım.

Mavi masam iyi ki var. Bir de tabi bu çizgili örtüm. Mavi ve beyaz beni alıp götürüyor bulunduğum yerden. Gözlerimi kapatıp kendimi rüzgarın sesine bırakıyorum. Bu sıra çok kahve içiyorum. Bakalım tatil için gelene kadar yettirebilecek miyim. Biterse eski zamanlarda olduğu gibi telveyi kurutup yeniden yapmayı deneyeyim diyorum. Ciddiyim.

Türkiye'den gelirken aldığım gazete ve dergileri birkaç kere okuyorum elbette. İlk gelişte okunan heyecan sonrasında yine okumak istediğim pek çok zaman oluyor. Ezber bile ediyor olabilirim. Yine de gazeteye dokunmak, mürekkebi ve kağıdı koklamak iyi geliyor. Bazı gazeteleri kızartma yağı engelleyicisi olarak kullandığım doğru ama bunu asla! Hem zaten yaz geldi, kızartma güzel de olsa ağır geliyor. Şimdilerde zaman karpuz peynir makarna zamanı veya sadece yeşillik ve et.

Bunu yakından göstermesem belki de çatlardım. Uğraştık epeyce sonuçta. Web'de dikilerek yapılanını da gördüm ama makinem olmadığı için dikemedim. Bir kauçuk altlığın üzerine patex ile sabitledim. Açılmayacak gibi ama açılırsa da yeniden yaparım. Aslında bu urgan ipini ufak bir kapı önü paspası olsun diyerek almıştım ama çok az geldi. Bu ip 20 metre. Sanırım o istediğim paspas için 100 metre almam lazım. Yapmama ihtimalim yüksek.

Bu da ailemizin şebeği, ben. Güneşin bambulardan sıyrılıp tenime varmasına bayıldığım bir anda çekmiştim. Belki hafta sonu yeniden böyle bir pozisyonda huzur bulabilirim diye ümit ediyorum. Şu önümüzdeki birkaç gün hava sıcaklığı düşecek diyorlar, pek inanmak istemiyorum. Ama olsun her şekilde hayat güzel! Geç kalınmış veya vaktinden önce gelinmiş de olsa...