İçimden ne geliyorsa

Heybemde Fotoğraf blogunun sahibi Ebrar bir etkinlik düzenlemiş 

Etkinlik sondan iki önceki yazısında. Katılmak isteyen Ebrar'ın blogundaki postasından bir fotoğraf seçecek. Onun çektiği fotolara bakarak içimizden ne gelirse yazıyoruz. Ben elbette ki hemen deniz ve vapur temalı fotoğrafı seçtim. Aslında sonbahar yaprakları da uygun geldi ama kararım denizden yana oldu. 

Deep ise beni yazısında etkinlik için etiketlemiş. Bu yüzden fotoğrafa bakıyorum ve içimden nasıl geliyorsa yazıyorum. 

***

Denize yakın bir yerde güne bir kez daha  başlamak; hayatın tekrarının olduğuna inanmaktır.

Bir gülümseyişle yalana aldanmaktır...

Günün yalanlarının toplamında acı bir keman sesiyle tekrar uykuya dalmaktır. 

Bir gülü koklamak,

Bir insanı anlamak,

Bir bedeni kavramak gibi

dürüstçe ama gizli gizli sızmak bir başkasının derinlerine...

Denizi anlamak yaşamı kavramaktır bir nevi.

Rüyalarım hep mavidir benim.

Kapanırsanki tüm kapılar geceleyin üzerime uzağındayken 

başka bir hayatı devralırım...

Nöbetleşe yaşarım bir başka bedenle, susuz, kupkuru...

Anlamsızca saat başlarında uyanıp su içmek gibi hep aynı saatte denizle olabilmeyi düşlerim...

Etrafımda evler yıkılıyor gibi hani öyle biçare, yanı başımda koca bir deniz…allak bullak...

Hasretimi dile getirmek için doğru bir vakit belki ama kelimelerim benden çıkmak istemiyor sanki şu anda. Kuvvetlice çekmek hatta saçlarına asılmak gerekiyor her birinin. Sonra da acısı dinsin ve bana sessizce kendisini bıraksın diye masumca okşamak. Bazen de nabza göre şerbet vermek! Deniz bu sağı solu belli olmaz.

Kaçıyorken durmadan bir şeylerden yanıbaşımda hep o mavilik vardır.

Hep telaşlı, hep tedirgin ama hep yanımda.

Gitmesi gerekiyordu ama hiç gitmedi sadık bir dost gibi adeta...

Günler geçti fakat hep aynı gün aynı saatte orada olmak gerekiyormuşcasına geçirdim dakikaları. 

Türlü zamanlardan geçtim, kumlar yaktı ayaklarımı,  yıldızlar soğuk soğuk esti üstümde, ben genede dönmedim arzularımdan...

Hatta insanlar bile nefes verdi yanıbaşımda..

Şunu hatırlıyorum bir de; elimde mor ve hardal renginden oluşan bir eşarp sallandırıyorum rüyalarımda, denize doğru. Sonra gökdelenlere tırmanıyorum ama kapısı açık asansörlerle. Rüzgarın uğultusu sağır edercesine ağır. Biri itti beni rüyamda; sırtımda bir paraşüt ; deniz renginde.

Düşüyordum tüm devirlerden geçercesine…

Açıldı o küçük çanta ve bir çift kanat sahibi oldum bir anda… sığ bir suya düştüm..

Suda yıkandım

Ağlıyordum

Kızgındım

Korkmuştum

Ama öyle mutluydum ki

Bütün duyguları  aynı anda yaşıyordum...

O bekliyordu..

Sessizdi, gülümsüyordu ışıldayarak. Işıkla gülümseyenini görmemiştim daha önce.

Kızmak, delice haykırmak gelmişti içimden ona, bunca uzak kalışımıza.

Ama öyle mutluydum ki

Anlam veremedim içimdeki kızgınlığa...

Bir el beni itti ve sanki bambaşka bir hayatta buluverdim kendimi...

Kızamadım sarıldım sonra dalgalarına.

Yürüdüm dar geçitler boyunca...

Yüzler gördüm hiç tanımadık...

Ama güldüm, içimden geldiği gibi...

Bana ait olmayan bir tarihte yolculuk yapıyor gibi şaşkın ve ürkektim

Bekledim.

Biri beni çağırıncaya dek,

Biri beni bu rüyadan çekip alıncaya dek. Denizlerimden ayırıncaya kadar düşlediklerimi.

Çünkü sonunda uyandım. Rüyanın içinde uyandım. 

Birbirimize baktık... Etraf daha aydınlanmamıştı.

Bir hayatın rüyasından uyanmanın şaşkınlığıyla birbirimize baktık denizle ve o anda etrafta müthiş bir ot kokusu...

Karadeniz’in yaylaları sanki dibimizde..

Sonra anladık onunla düşlerimizi ortak yaşadığımızı... Yüreğim denizdi benim, ellerim, gözlerim...

Gülümsedik birbirimize...

Perdeler camdan dışarı salınmıştı mor ve hardal,

Salkım salkım dağılmıştı güneş dört bir yana..

Kızarmış ekmek kokusu odada...

Ve son...Rüyam bitti...

Kalkıp gittim sonra günü yaşamaya!

Not: Yazı bana aittir. Bir rüyayı anlatır ve denize olan bitmek bilmeyecek özlemimi.

Mimlenenler: Klio, Macera kitabım, Sebuş,  Deniz, ayrıca isteyen herkes katılabilir. Aklıma gelenler şimdilik bu blog sahipleri oldu.